Bir Karadeniz Atasözü der ki...
Millet aşkla kanseri yener ,bizimkiler de bizi kanser eder..
Aşka doymadan ayrılığa, vuslata doymadan hasrete mahkûm olmuştuk...
Tüm dünya dursa, hayat akıp gitmese, kaybolsam, tüm duygularım beni azat etse diye bekledim. Ama ne mümkün!
Ummadığımız bir anda...
Düşüncelerim tepe taklak olmuştu.
Sayfa 60
"... beni İstanbul'da iken tutuklamadıklarına göre, belki de Karadeniz'de batırılacağımı güvenilir bir yerden işitmiş, (...) Ben, İstanbul'da kalıp tutuklanmaktansa, batıp boğulmayı tercih ettim ve hareket ettim."
