Evet kitaplığımdan okuduğum bir roman fakat romanın hikayesini okuduktan sonra hepten dikkatimi çekti acaba tiyatrocuların romanda bulduğu eksiklik neydi 🫣… Yine yolum kesişti oğuz atay ile , bir oyunun içinde buldum kendimi, bir çok karakter ama tek bir ses, çoğul olarak kilit vurulmuş her birine, ahenk içinde, süregelen kısır bir döngüdür hayat diyecek oluyorlar, ama sadece o kadarla kalıyor. içimizde kabaran bir kahve fali misali sadece geçmiş ve gelecek arasında inşa etmeye çalışıyoruz kendimizi, lakin sönmüş birer volkanız, hayatları oyunsal bir trajedi için de yaşamaya çalışıyoruz diyor Atay, yani konunun ozu bu benim anladığım kadarıyla