Napolyon dönemi ve günümüzde olmak üzere iki ayrı zamanda geçen hikayenin dili ve anlatımı iyi, ve oldukça sürükleyici bir roman. Kitap romantik , hatta biraz erotik bir casusluk romanı.
164 syf.
·
Not rated
Sıddık Akbayır kendisi için; "fotoğraflarında devrimci bir mahcubiyet saklıydı" der. Bu kitapta bulunan şiirlerinde de şairin "devrimci" yanını ve aynı zaman da toplumsal şiirin enerjisini, imgesel zenginliğini ve kadın olmanın duyarlığını şiirinde buluşturduğu aşikardır. Kitapta beni derinden etkileyen satırları ise: "Beni sorarsan, kış işte !.."
Yakın tarihimizde birçok kişinin yaşadıklarından bir kesit sadece. Elbette kendi yaşamından yola çıkmış Hepçilingirler. İç konuşmalar, bazı nesne/varlığa yüklenen anlamlar romanın psikolojik yönünü yogunlastırıyor. Yazar olayları anlatmaktan çok hissettiklerini kurguya dönüştürmüş. Ötekileştirilirken, yalnızlaştırılırken, uzaklaştırılırkenki hislerini.
200 küsür sayfanın ortasına kadar "koku" kelimesini yaklaşık olarak 1000 kere hatta daha fazla okudum diye düşünüyorum. Koku kelimesi dahil birçok başka kelime ve örneklerin arka arkaya tekrarı insanı zorluyor ve üstüne bir de devrik cümleler ile dolu çevirisi eklenince okumak daha da bir zorlaşıyor. Mesela karakter odaya giriyor ve odadaki nesneleri koklayacak ya neredeyse iğne kutusunun içindeki iğneleri bile tek tek yazmadığı kalmış yazarın; kalem, kağıt, bardak, çatal, bıçak, kaşık, tabak, koltuk, çekmece, dolap, yorgan, yastık, terlik, ayakkabı, askılık, askı, kapı, kapı kolu, kapı menteşesi, kapı pervazı gibi her nesneyi her seferinde ama her seferinde tek tek sayması ve üstüne parfüm yaparken gül kokusu, lavanta kokusu, karanfil kokusu, papatya kokusu, gül yağı, keten yağı, o yağı, bu yağı, şu yağı, o kokusu, bu kokusu, şu kokusu, şu kokusunun yanındaki nesnenin kokusu gibi her şeyi ama her şeyi defalarca tekrar etmesi beni benden aldı ve o karakterin artık burnunu kırma isteği doldurdu içimi. Eminim şu yaptığım örnekleri okurken sizler de zorlanıyorsunuzdur; sonuçta kitaptaki her kokuyu gül kokusunu, lavanta kokusunu, karanfil kokusunu, papatya kokusunu, yağ kokusunu, doğa kokusunu, deniz kokusunu, insan kokusunu, balık kokusunu, tuz kokusunu, koku kokusunu vs. saydıkça saydım.
Alper Canıgüz'ün Oğullar ve Rencide Ruhlar'dan 9 sene sonra yayımladığı ikinci Alper Kamu macerası. Her ne kadar seri şeklindeki eserlerde, genelde ilk olanı daha çok beğensem de Alper Canıgüz için bunun geçerli olmadığını anladım.
Bu kitabın Oğullar ve Rencide Ruhlar'dan iki önemli farkı var benim için. Birincisi; kurgu iki bağımsız koldan ilerliyor. Veledimizin bir yandan cinayeti çözümlemeye çalışması ve bir aile sırrını keşfetmesi. Arka planda kalan ailevi olaylar kitabın felsefi yanını daha çok taşıyor. İkincisi de kitabın mizahi yanı daha hafif kalıyor. Evet, gene kahkaha attığım yerler oldu ancak bu sefer burukluğu daha bir yoğun hissettim bu kitapta. Varoluşsal olarak Kamu daha bir kaybolmuş gibiydi.
Tabiki, Canıgüz diliyle kitabın içine hapsediyor sizi.
-Spoiler barındırabilir.-
Kitapta gözlerim bizim saf Hakan Tiryaki'yi aramadı değil. O daha bir çocuksuluk katıyordu Kamu'ya. Ama bu kitaptaki Hatice Abla karakterini ise daha çok sevdim. Tekel 2001'i içişi çok güzel yer etti aklımda. Kitabın son sayfalarında Canıgüz gözleri yaşarttı. Oğullar ve Rencide Ruhlar'daki gibi bir son bekliyordum ama beklediğimden de ağır oldu benim için.
Kitabın polisiye-macera kısımları ilk kitapta olduğu gibi bana zayıf geldi.
Bu kitabın en can alıcı bölümü ise Karanfil Kız hikayesidir benim için.
-Spoiler barındırabilir.-
Karanlıklar ülkesinin Peter Pan'ının üçüncü kitabının da yayımlanacağı haberini almıştım bir zaman önce. Beklemedeyiz.
Ayet ve sureleri konu başlığı yapıp anlamlarını açıklamaya çalışmış genç yazar. Gaflet, Kul Hakkı gibi temel konularla ilgili de kendi fikirlerini denemeler şeklinde açıklamış.
