Sanki kara bir kuyunun derinliklerine gömülüyordum, sandığımdan farklı bir şeye dönüşmüş olduğumu kabullenmiştim ama aniden yaralarımla ve bıraktıkları izlerle yüzleştikçe kendimi daha güçlü hissettiğimi fark ettim. Gözyaşlarımın kendilerine ait bir sesleri vardı ve gözlerimden değil, kalbimin en derin, en karanlık köşesinden çıkıyorlardı, benim bile doğru düzgün bilmediğim bir hikâye anlatıyorlardı bana. İşte oradaydım, zifiri karanlığın ortasında ilerleyen bir salın üstündeydim; uzakta, ufuk çizgisinde, bir deniz fenerinin ışığım görebiliyordum, onu takip edersem karaya ayak basacaktım, azgın deniz izin verirse, çok geç kalmadıysam...
Sayfa 73 - Can YayınlarıKitabı okudu
“Bazen kaybolduğumu hissediyorum. İnancım sarsılıyor. Doğruluğundan emin olduğum düşüncelerin hayat karşısında paramparça olduğunu görmek çok yıpratıcı. Karanlığın ortasında buluyorum kendimi.”
Nihayet Aelin gülümsedi. O gülümseme, Aelin'ın yüzündeki o sessiz neşe Rowan'ı nasıl da etkiliyordu.
Birlikte karanlığın ve acının içinden geçmişlerdi. Bu ikisini hâlâ geride bırakmamışlardı da. O gülümseme... Ne zaman Rowan o gülümsemeyi görüp de Aelin'ın onun için gülümsediğini fark etse afallıyordu.
Rowan odanın ortasında hareketsizce dikilirken Aelin yatağa çıkıp mumları söndürdü. Rowan karanlıkta Aelin'a doğru baktı.
Aelin sessizce "Bende yaşama arzusu uyandırıyorsun Rowan. Hayatta kalma, var olma arzusu değil. Yaşama arzusu." Rowan yatağa yatıp bütün gece Aelin'a sıkıca sarıldı.
Sayfa 548 - Rowan WhitethornKitabı okudu
