Kasırganın, durmadan çakan şimşeklerin, koyu karanlığın ortasında, umutsuzluk içinde çırpınan yolcu ve mürettebatıyla birlikte batan bir gemi görmemiş bir insan, hayat acılarından habersiz demektir.
İkinci ŞarkıKitabı yarım bıraktı
"Bazı anlarda insan, her şeye muktedir olduğunu sanır, onca karanlığın içinde bir anlık bir iyilik çatırdar ama yıldırım kadar geçici-ve maalesef o kadar etkili de olmayan- bu iyilik, içinizdeki siyahlığın ortasında bir an yanıp söner, sizi tekrar takıntılarınızın, huzursuzluklarınızın cinleriyle baş başa bırakır, kendinizi kendi küçük fırtınanızda bir başına bulursunuz..."
Sayfa 73 - Yapı Kredi Yayınları
Raskolnikov, düşünüyordu:
"Nerede okumuştum? Ölüme mahkûm edilmiş biri söylüyor ya da düşünüyordu. Sonsuz bir karanlığın, sonsuz bir denizin ortasında, ayakta durabilecek bir kaya parçasının üstünde, sonsuza kadar durmaya razıydı, bile bile ölmektense. Yaşamak, sadece yaşamak! Hayatı, ne olursa olsun yaşamak... Tanrım, ne kadar doğruydu! insan, obur bir yaratıkmış!...
Kalabalığa doğru koştu. Tüm yorgunluğuna rağmen pire kadar çevik, çita kadar hızlıydı. Bir solukta geçti son metreleri ve kapıya hücum etti. Komşu kadınlardan biri tuttu onu içeri giremeden. Kucağına alıp bağrına bastı. Gözleri de doluydu. Üstelik dudakları da titriyordu. Bir şeyler geveliyordu ya bir türlü kelimeler çıkmıyordu ağzından. Sonunda
“Annen öldü Harun. Polisler cesedini alıp gitti” dedi.
Önce söylenenleri algılayamadı. Algıladığında ise kapkaranlık sokak önce güneş gibi aydınlandı sonra sokak lambaları da sönmüş gibi Zifiri karanlığın ortasında kaldı. İki yıldır unuttuğu hıçkırıklar geldi dudaklarına. Ölüm neydi ki. İki yıl önce babasının yaptığıyla aynı şey miydi? Yani gitmişti ve bir daha gelmeyecekti. Kışın “sokul da ısınalım yavrum” ya da yazın kavuran sıcaklarda “güneşte fazla kalma kuzum yüzün yanmasın diyemeyecekti. Yere çömeldi kimseye bir şey demedi binlerce kere hıçkırdı kimseye duyurmadan.
Uğur UKUT (Minik Bir Yürek kitabından)
Umutsuz vaka
Yine yerlerde yüreğim
Hem de her şeyin yoluna girdiği bir anda
Bir dilim ekmek zehir olur da
Boğazıma düğümlenir nefesim
Beynimde durmaz fırtınalar
Bir tarafta hep hayal ettiğim aşkı
Birazdan ışıklar yanacak sevdiğim.Varsın karanlık olsun.Aynı göğün altındayız ya...Nabızlarımız bir vuruyor ya...Güzelliğini,doyumsuzluğunu,ebediliğini biliyorum.Bu karanlığın ortasında karıncaların kıskanacağı bir gayret içindeyim.Biliyorum ki,ışıklar yandığı zaman,bir daha çözülmemek üzere ellerimiz birbirine kenetlenecek ve acunda bizim töremiz işleyecek.Seni boşuna mı seviyorum sanıyorsun?
Sayfa 27 - DokuzlamaKitabı okudu
