“Başka bir gezegene, oradaki kayaların yapısını incelemek için araç gönderebilecek kapasiteye sahip bu şizofrenik insanlık, milyonlarca insanın açlıktan ölmesini umursamayabiliyor. Mars’a gitmek, yanı başındaki komşuya gitmekten daha kolay görünüyor.” Demiş Jose Saramago 1998 yılında Nobel Edebiyat Ödülü’nü aldıktan sonraki konuşmasında. Aslında
"Bakabiliyorsan gör.
Görebiliyorsan, gözle."
Jose Saramago adını ilk kez Arkakapak dergisinin Eylül 2016'da yayınlanan sayısında(12. Sayı) görmüş ve çok merak etmiştim. Derginin kapağında yer verilen:" Körlükten daha dehşet verici şey, görebilen tek insan olmaktır. " sözü oldukça ilgimi çekmişti. Ardından bu romanı okumaya
Fazlasıyla güzel bir kitaptı. İnsanlar genelde kör olduklarında her yeri siyah görmeleri gerekirken bu kitapda kör olduklarında her yeri beyaz görüyorlar. Zaten bu kitapta amaç gerçek körlük değil. Bizim hayata karşı gözlerimizin körleşmesidir. Düşünsenize arabadasınız. Trafik ışıklarında yeşilin yanmasını beklerken birden kör oluyorsunuz ve ne yapacağınızı şaşırıyorsunuz. Yanınıza size iyilik etmek için yardıma gelen birini duyunca mutlu oluyorsunuz. Ama hayat karanlık tarafını yine gösteriyor size. Ve adam arabanızı alıp kaçıyor. Uzun lafın kısası kitapdaki hayal gücü, farklı betimlemeler çok hoşunuza gidecek.
Hikâye, bir adamın trafik ışıklarında arabasındayken kör oluşuyla başlar. Bu nedensiz körlük, kısa zamanda bir salgına dönüşür ve herkesin kör olacağı bir sona evri,lir. Kendilerini bir süt denizi içinde hisseden siyah değil beyaza boğulmuş körler. Buradaki metafor bile çok incelikli değil mi? Modern yaşantı ile perdelenen hayatımıza bir atıf gibi bu beyazlık kör simsiyah bir karanlık değil beyaz bir karanlık. Bu beyaz körlük içinde yaşananlarsa insanlığın kendisiyle imtihanı gibidir. İyilik ve kötülüğün savaşı. Karnımızı doyurabilmek hayatta kalabilmek için kötülüğü nerelere vardırabiliriz veya neye nereye kadar katlanabiliriz.
Jose Samarago da ilk kitabını yayınlattıktan sonra hiçbirşey yazmamış. Soranlara da “Söyleyecek hiçbirşeyim yoktu” demiş. Sonra da yazmaya devam etmiş ve iyi ki de etmiş. Belki o da içinde bir yerlerde insanoğluna karşı bir umut hissetmiştir.
336 syf.
10/10 puan verdi
·
Liked
Hayatımız gören gözlere göre planlanmış. En temel ihtiyaçlarımızı bile gözlerimiz olmadan karşılayamayız. Çevremizde kimsenin göremediği, ihtiyaçlarını karşılayamadığı, birbirine yardım edemediği ve hayatta kalmak için her türlü kaosun olduğu bir dünya düşünebilir miyiz?
Nobel Edebiyat Ödüllü Portekizli yazar Jose Saramago 1995 yılında yazdığı
Karanlık değil beyaz Körlük.
Bakabiliyorsan gör, görebiliyorsan fark et!
Bir anda görme duyunu yitirsen kendini nasıl bir kargaşanın, çıkmazın, bilinmezin içinde bulacağını bir düşünsene!
Oysa biz bunu zaten yıllardır yaşamıyor muyuz? Etrafımızda olan, biten, yaşanan haksızlıklara kör, sağır değil miyiz? Bana dokunmayan yılan bin yaşasın demiyor muyuz? Saramago işte bütün bunları Körlük kitabında irdelemiş ve okuyucuya öyle güzel aktarmış ki hepimizin yaşadığımız çağda beyaz Körlük hastalığına tutulmuş olduğunu anlıyor insan. Kitabı okurken yer yer yaşanan vahşet sizi allak bullak ediyor ne okumaktan vazgeçebiliyorsunuz ne de devam etmeye güç yetirebiliyordunuz... Herşey bir sürücünün ışıklarda beklerken bir anda kör olması ile başlıyor, onunla temasa geçen herkese Körlük bulaşıyor ve sonunda devlet, kör insanları karantinaya almaya karar vererek bir akıl hastanesine kapatıyor. Zorbalığın orada da vücut bulması sonucu, kör insanlar örgütlenerek kendilerini zorbalık yapan körler karşı savunuyor; ama aralarında gören bir kişi sayesinde bu işin üstesinden daha rahat geliyorlar. Beyaz Körlük hastalığı geldiği gibi aniden de çıkıp gidiyor hayatlarından, ama artık hiçbir şey asla eskisi gibi olmayacak.
Bu kitapla birlikte Saramago'nun kalemi ile tanıştım. İtiraf etmeliyim ki Saramago okuduğum ilk kitabı ile beni etkiledi ve bütün kitaplarını okumalıyım dedirtti.