Bakabiliyorsan gör, görebiliyorsan fark et!
Bir anda görme duyunu yitirsen kendini nasıl bir kargaşanın, çıkmazın, bilinmezin içinde bulacağını bir düşünsene!
Oysa biz bunu zaten yıllardır yaşamıyor muyuz? Etrafımızda olan, biten, yaşanan haksızlıklara kör, sağır değil miyiz? Bana dokunmayan yılan bin yaşasın demiyor muyuz? Saramago işte bütün bunları Körlük kitabında irdelemiş ve okuyucuya öyle güzel aktarmış ki hepimizin yaşadığımız çağda beyaz Körlük hastalığına tutulmuş olduğunu anlıyor insan. Kitabı okurken yer yer yaşanan vahşet sizi allak bullak ediyor ne okumaktan vazgeçebiliyorsunuz ne de devam etmeye güç yetirebiliyordunuz... Herşey bir sürücünün ışıklarda beklerken bir anda kör olması ile başlıyor, onunla temasa geçen herkese Körlük bulaşıyor ve sonunda devlet, kör insanları karantinaya almaya karar vererek bir akıl hastanesine kapatıyor. Zorbalığın orada da vücut bulması sonucu, kör insanlar örgütlenerek kendilerini zorbalık yapan körler karşı savunuyor; ama aralarında gören bir kişi sayesinde bu işin üstesinden daha rahat geliyorlar. Beyaz Körlük hastalığı geldiği gibi aniden de çıkıp gidiyor hayatlarından, ama artık hiçbir şey asla eskisi gibi olmayacak.
Bu kitapla birlikte Saramago'nun kalemi ile tanıştım. İtiraf etmeliyim ki Saramago okuduğum ilk kitabı ile beni etkiledi ve bütün kitaplarını okumalıyım dedirtti.
