Her asra, her asırdaki her tabakaya kapısı küşade. Güya her demde, her yerde taze nâzil oluyor o Kelâm-ı Rahmanî.
Kastamonu - 172
Îcaz ile beyan et, icmal ile îcaz et, bildiğin enva'-ı i'caz-ı Kur'anı!
Kastamonu - 171
Vicdanda firdevslerin kapıları açılır, dünya olur bir cennet. İçinde ruhlarımız, eder pervaz u perdaz, olur şehbaz u şehnaz, yelpez namaz u niyaz.
Kastamonu - 170
Bir saadet-i âcile, vicdanda münderiçtir; bir firdevs-i manevî, kalbinde mündemiçtir. Düşünmekse deşmektir; şuur ise, şiar-ı raz.
Kastamonu - 170
Cesed ruhla mültezdir, ruh vicdanla mütelezziz.
Kastamonu - 170
Demek heves, heva, eğlence, sefahetten memzuc olan şaşaa-i medenî; bu dalaletten gelen şu müdhiş sıkıntıya bir yalancı merhem, uyutucu zehirbaz.
Kastamonu - 170
Her lezzetin içinde elemi var, birer iz.
Kastamonu - 170
Şuur onu gösterir. Şuura zıd olmuşuz.
Kastamonu - 170
O kâinat-ı sâkit, birden söze başlıyor: "Bizi camid zannetme, ey insan-ı boşboğaz!."
Kastamonu - 169
İman gözü okuyor yüzlerinde âyet-i rahmet, herbiri birer âvâz.
Kastamonu - 169