"Onu düşünmek seni üzüyor mu büyükanne?" Büyükannesinin üzülmesini hiç istemiyordu.
Bu kez aklından geçenleri irdeleme sırası büyükannedeydi. Onu düşünmek kendisini üzüyor muydu? Geriye dönmek, eskileri düşünmek. Kezia'nın onu gözlemlediği gibi yılların gerisine bakmak. Onlar çoktan gözden kaybolduktan sonra bile, ancak bir kadının yapacağı gibi onları gözetmek. Bunu yapmak onu üzüyor muydu? Hayır, yaşam böyle bir şeydi.
Sayfa 46Kitabı okudu
Tam o anda büyük bir dalga Jonathan'ı kaldırdı, sonra onu geride bırakarak şen bir sesle kıyıda patladı. Ne güzel şeydi bu! Bir dalga daha geliyordu. İşte böyle yaşamlıydı insan - umursamadan, aldırmadan, kendini koyvererek. Jonathan doğruldu, ayak parmakları pürüzsüz, sıkışmış kumlara bastıra bastıra kıyıya doğru yürümeye başladı. Kendini salıvereceksin, hayatın gelgitleriyle mücadele etmeyeceksin, hayatı geldiği gibi yaşayacaksın - yapılması gereken buydu işte. Yanlış olan bu gerginlikti. Yaşamak - yaşamak! Kendi güzelliğiyle alay edercesine güneş ışığının keyfini çıkaran bu mükemmel sabah usulca fısıldıyor gibiydi: "Neden olmasın?"
Sayfa 17Kitabı okudu
"Hiçbir şey onulmaz değildir; zaman sorunudur her şey. Bugün öylesine yararsız görünen şey, gelecek kuşaklara her şeyi açıklayacak bir bağ olabilir..."
Sayfa 25Kitabı okudu
"Bugün öylesine yararsız görünen şey, yarın bütün geleceği açıklığa kavuşturacak bir halka olabilir."
Sayfa 26Kitabı okudu
"Dünyada, uykusu gelince insanın uyumasından daha büyük bir zevk yoktur."
Sayfa 29Kitabı okudu