Katil kim? HEPİMİZ
- 398 syf.·3 günde·Beğendi·9/10Bir solukta okudum diyebilirim konusu işlenişi gerçekten çok etkiledi beni özellikle çocuk istismarı ve organ mafyasına değinmesi bir anne olarak beni inanılmaz kaygılandırdı kendi çocukluğum aklıma geldi ve çocuklarımın benim gibi özgür bir çocukluğu yaşayamayacak olması içimi acıttı. Bazı Kitaplar okurken insanı gerçekten hayatı sorgulamaya iter ya işte öyle bir kitap bu bence çaresizlik , hayata tutunma çabası , ve kötülerin de bir zamanlar masum bir çocuk olduğunu hatırlatması güzeldi. Bir eğitimci olarak kötü diye adlandırdığımız insanların en masum yaşlarında şekillenmeyi bekleyen bir hamur gibi bizlerin elinde olduğu gerçeği kitabın sayfalarında tekrar ve tekrar beynime kazındı. Kısaca İyi ki okumuşum dediğim kitaplardandı tavsiye ederim iyi okumalar dilerim
8.7/10 (1.223 Oy) - dün gece tiyatrodaydım
merhaba a merhaba b merhaba c ahahah
hepiniz de burasınız
hepimiz de burdayız
kanişler bakım ister
evet biraz aspirin uzun yaşar çiçekler
çiçekler uzun yaşamalı
çiçekler taze kalmalı
çiçeklerin suyu
her gün evet biraz aspirin
masmavi bir kürenin yüreğine bir bıçak
kan sızan ak kavaklar
baktım arandım onu o yoktu oralarda
hepimiz ordaydık o yoktu oralarda
dedim görmediniz mi
dediler yook yook
dün akşam sergideydim merhaba a merhaba b merhaba c
yani hep burdayız yani hep birarada yani keyfimiz gıcır ahahah
ne mutlu türküm diyene
ne mutlu sergi görene
ne mutlu kokteyl içene
tablolar hiç de benzemiyor asılmışlara
şu sarının bi başka sarı ile hiçbir yakınlığı yok
kırmızı benzemiyor sabahki gözlerime
şu mavi belki biraz yalnızlığıma
ama neden bunalmamış bu yeşil
bu kara benzemiyor kayguma
çizgiler küçük memur lekeler tutsak
dışarda kaldı cadde dışarda kaldı grev
dışarda evlerin kanlı bıçaklılğı
bu renkler bu duvarlar ohohoho
yani hep burdayız yani keyfimiz gıcır
baktım aradım onu o yoktu oralarda
hepimiz ordaydık o yoktu oralarda
dedim görmediniz mi dediler yook yook
dedim ola ki maçlardadır aldım başımı gittim maçlara
stadyumlar hınca hınç
kadınlar kızlar oğlanlar çığlık çığlığa bir kalabalık
kim demiş geri kalmışmışmışık
kim demiş az gelişmişikmişik
kim demiş borçlu doğuyormuş bebeler
laf ulan laf laf ulan laf laf ulan laf ki ne laf ne laf ne laf
işçi köylü küçük esnaf kaynaşmış bir kitle olup ya ya ya şa şa şa fenerbahçe
çok yaşa baktım arandım onu o yoktu oralarda
bıyıklar saçlar memeler hepimiz ordaydık o yoktu oralarda
dedim görmediniz mi dediler yook yook
dedim ola ki sinemadadır
kaldırdım yakamı daldım sinemalara
kadınlar kızlar oğlanlar süt girip bir kapıdan yoğurt yoğurt çıkıyolardı
öbür kapıdan kiminin gözleri ıslak kiminin kovboy tabancaları
ve mutlaka yağmur vardı
ve mutlaka yağmur yoktu
evler ağaçlara asılmışlardı
ağaçlar ışıklara tutulmuşlardı
bekçiler hırsızları kovarlarlardı
bekçilerin cadillacları yoktu
kaldırımda durup öksürürlerdi
bir kurbağa yavrusu sıçrardı ıslaklığa
ucuz şarap ıslatırdı bulvarın kuytularını
ah ne filmdi ne filmdi ne film
o kadar çok ağladım ki
o kadar çok güldüm ki
eşşek ne anlar hoşaftan
baktım arandım onu o yoktu oralarda
avuçları terli kızlar oğlanlar
ve bir yerleri mutlaka ıslak
hepimiz ordaydık o yoktu oralarda
dedim görmediniz mi dediler yook yook
taktım takıştırdım vurdum bulvara
bulvarda kürk mantolar
bulvarda dantel külotlar
bulvarda bin bir oyuncak kadınlar kızlar oğlanlar
vay anam o ne bacak
vay anam o ne kalça
o ne göğüs
o ne saç
o ne et o ne but
itişilip bu kapıdan
sürtünüşüp şu kapıdan
çıkılışıp o kapıdan
tahlarda çiçekler mi
dallarda bulutlar mı
fidan fidan umutlar mı
neye baksan yiyip içmek
neye baksan döküp saçmak
neye baksan vay anam vay allahına sevişmek
baktım arandım onu o yoktu oralarda
kucakları kitaplarla kızlar geçtiler
bıyıkları yeni terli gençler geçtiler
sigarayı silah sanan delikanlılar
hepimiz ordaydık o yoktu oralarda
dedim görmediniz mi dediler yook yook
dedim ola ki plajlardadır
o portakal güneşler o atlas sular
dedim ola ki dağlardadır o çamlar o çam gölleri
dedim ola ki yollardadır bindim kayan yıldız gibi otobüslere
ninni ninni gemilerle aştım dişi suları
harmanlara gittim ağustoslarda
üzümler toplanırken gittim
tütünler kırılırken gittim
pamuklar devşirilirken
ağıllar çekilirken sabaha karşı
fabrikalar dağılırken
çelenkler kurulurken kurtuluşlar kutlanırken
marşlarla yürünürken şarkılarla gülünürken
mendiller sallanırken ağıtlar düzülürken
bayraklar çekilirken gittim
aradım onu aradım çarşılarda aradım mitinglerde
aradım grevlerde aradım
ki güzel ne ki canlı ne ki diri şu yer yüzünde aradım onu
o yoktu
her şeyi herkes her alçaklık şu yeryüzünde o yoktu
nobel düşü görüyordu katil pezevenk
nobel düşü görüyordu hırsız satılmış
kanlı ellerini soframdan alıp
yeni doğmuşların sütüne uzatıyordu
kim ki tükürmüş suratına çağın yargıcı
hepsi vardı bu topraklarda fing atıyordu ama o
o yoktu
dedim görmediniz mi
dediler yook yook
bükülmesin diye boyunlar
dinsin diye gözyaşı
namluya kurşun diye sürdü o yüreğini
davul çaldım
davul çaldım duyan yok
anam anam anam anam
uzun ayak kısa ayak rap rap rap
bir ölçüde basmadıkça toprağa
akmadıkça denize nehirler gibi
atlasak da sıçrasak da
yırtsak da bilmem nemizi
kurtuluş yok
kurtuluş yok
kurtuluş yok? - Biz çok normal adamlar değiliz.
Sizin de çok normal olduğunuz söylenemez.
Dünyada herkes anormal sanki. Belki de hepimiz normaliz. Yanlış zaman da, yanlış yerde… Ya kusura bakma insan eline kalem alınca değişik şeyler yazmak istiyor. Ben pek anlamam bu işlerden. Sana o kadar çok mektup yazmayı denedim ki. Bir yerden sonra hep yırttım. Bu sefer üşeniyorum. Heralde sana gönderemeyeceğim için. Daha doğrusu bira içerek yazdığım için utandım heralde. Kim bilir orda hava nasıl. Kim bilir neleri özledin. Biraz salakça olacak ama; burası da çok boktan.
Sanki herkes katil, ya da herkes yalnız. Burdan çok fazla farkımız yok. Aslında var; biz daha geniş alanlarda yürüyüp, daha fazla görüşme hakkına sahibiz. En büyük fark bu heralde. Beni burda ayakta tutan dostlarım. Seni de umarım bişeyler ayakta tutuyordur. Ama eminim benden daha fazla sevenin var. Ben mücadele etmeyi senin kadar bilmiyorum. Biz mücadele edenlerin peşindeyiz, kimi zaman.
Ben senden hoşlandım. Ben çok iyi vakit geçirdim seninle, çok güzelsin. Sana hislerimi nedense en kötü cümlelerle anlatıyorum hep ya. Ya gerçekten sevmeyi bilmiyorum ben ya da ne bilim tuhaf oluyorum.
Dışarı çıktığında bu mektubu sana vermek isterim ama biliyorum utanacağım ve veremeyeceğim. Olsun. Sana yazmasaydım içimde kalırdı. Sen içerde ben dışarda, siz içerde biz dışarda. Ya öyle işte. Yine yazamadım.
HAYALET.. - Size anlatayım. Onu biz öldürdük -sen ve ben! Hepimiz onun katilleriyiz! Ama biz bunu nasıl yapabildik? Denizi nasıl tamamen içebildik? Ufku tamamen silmek için süngeri kim verdi bize? Bu yeryüzünün, güneşinden bağını çözdüğümüzde ne yapıyorduk? Şimdi nereye gitmektedir? Biz nereye doğru hareket ediyoruz? Tüm güneşlerden uzağa mı? Boş uzayın nefesini hissetmiyor muyuz? Daha soğuk olmadı mı? Geceler bizi daha da sıkıştırır hâle gelmedi mi? (...) Tanrı öldü! Tanrı hâlâ ölü! Ve biz onu öldürdük! Kendimizi nasıl avutalım, tüm katillerden daha katil olan bizler? (...) Bu kanı üzerimizden kim silecek? (...) Bu eylemin yüceliği boyumuzu aşmıyor mu? Sırf hak ediyor görünebilmek için kendimiz tanrılar olmak zorunda değil miyiz?
- “Ölüm, şehirlerimizi kaybetmekle başlar.” Kim söylemişti bu cümleyi
hatırlamıyorum, ne yazık ki doğru… Doğru, lakin eksik. Ölüm, şehirlerimizi kaybetmekle başlar, vatanımızı kaybetmekle neticelenir.
Sahi nedir vatan? Bir toprak parçası mı, uçsuz bucaksız denizler, derin göller, yalçın dağlar, verimli ovalar, yemyeşil ormanlar, kalabalık şehirler, tenha köyler mi? Hayır, bütün bunların ötesinde bir anlam taşır vatan. Ne sadece toprak parçası, ne su havzaları, ne ağaç silsilesi… Annemizin şefkati, babamızın saçlarına düşen ak, ilk aşkımız, doğan çocuğumuz, dedelerimizin mezarlarıdır vatan…
Vatanı olmayan insanın hayatı da olmaz. Evet, bir vakitler zihnim, kalbim bu fikirlerle doluydu. Şimdi? Şimdi bilmiyorum…
Zamanı gelmiş fikirden daha güçlü hiçbir şey yoktur.
İnsanın en zayıf anı, kendini en güçlü hissettiği andır.
Ölümle yüzleşmek ölmeyi düşünmekten daha iyidir.
Biz de Poe gibi ızdırabımızla alay etmeyi başardığımızda insan olmaya bir adım daha yaklaşacağız.
İnsanoğlu dünyanın en büyük muammasıdır.
Lakin mağlup olmuş insanların mazeretlerini kimse dinlemez…
Ne mazeretlerini ne çektiği acıları, ne hayal kırıklıklarını hatta ne de özürlerini… Mümkünse bu dünyada mağlup olmayacaksın
Ester… Zayıf düşmeyeceksin, tökezlesen de yıkılmayacaksın, yıkılırsan kimse kaldırmaz seni düştüğün yerden. Çiğnenip gidersin çizmelerin altında..
Burası Fransa değil, bakma coğrafi olarak Avrupa'da olduğumuza, burası Doğu medeniyeti Şehsuvar. Bizde hayat daha serttir, daha acımasız.. başka ihtimal yok, ya zalim olacaksın, ya mazlum ya katil ya da kurban. Evet, vaziyet bu kadar mühim… yarın daha da beter olacak çünkü eninde sonunda kaybedeceksin, o zaman mazlum olacaksın, senin kıydıkların sana kıyacak..
Zalimin en büyük başarısı, zulüm ettiklerini kendine benzetmesidir.
Vatan insanın kaderiydi, ne kadar çabalarsa çabalasın kaçamıyordu ondan.
Başka şehirler tehlikeldir, hele büyük sehirler çok tehlikelidir.
Kalabalıklar ışıklar şatafat ne akıl bırakır insanda ne fikirmm ne sadakat kalır ne vefa…
Bütün ruhumla bütün bedenimle yıkılmıştım ama kendimden ve haklılığından emin biriymiş gibi dikiliyordum karşında. Yüzündeki ifadeden daha soğuk olan elini sıktım. Hiçbir tepki vermeden elini usulca cekip yürümeye başladın…
Sanırım insanlara tahammül edemiyorum.
Herkesin aynı yalana iinanıyor olması, onu hakikat yapmaz.
Kaybedilmiş bir davanın umutsuz bir neferi gibiydi.
Elbet bu günler de geçer geriye sadece hatıralar kalır.
Devletin derinlikleri toprağın derinliklerinden daha karanlıktır.
Hepimiz öleceğiz herkes ölür. Bazen rüzgarda savrulacak hatıralar kalır geriye bazen de unutulmaz eserler. - Hepimiz birer katiliz işte. Çok da düşünmeye gerek yok aslında "katil kim?" diye. Her gün birilerini öldürüyoruz. Bazen öldürmek istediğimiz için, bazen öldürmemiz gerektiği için. Bazen üstüne düşünerek, bazen hiç düşünmeden.
