Herkesin kendi içinde yarattığı bir karakter, olmak istediği bir insan tipi vardır. Ama dünya öyle bir yerdir ki yaratığımız karakterin, olmak istediğimiz insanın tam tersi bir insan olarak aynada kendimizle karşı karşıya kalırız. Gözlerine baktığımız yabancıyla ömür boyu sürecek olan kavgamız işte o an başlar...
Dilsiz Şair
Bir yerde yaşamın mengenelerine sıkışıp kalıyoruz. Kendimizle olan kavgamız,
yaşamımıza olduğu gibi yansıyor
Sayfa 13
Yalnızlık
Yalnızlık, nedir ki
Neden bu kadar korkutuyor bizi kendinden
Neden yalnız kalmak bizim için bu kadar kötü
Niye birilerine muhtaç hissederiz kendimizi
Biz hiç yalnız kalmayız ki
Yalnız kalmamıza izin verir mi sanırsınız
Sürekli kafamızda taşıdığımız
Bizimle her yere gelen
Aşkımız, sevdamız, kavgamız, umudumuz
Neden yalnız bırakmazlar bizi
Neden bir başımıza kalma çabamız baltalanır
Olmayacak mı yani bizimde kendi kendimizle olacağımız
Kendi iç sesimizi dinleyeceğimiz zamanlar
Neden yalnız bırakmazlar bizi
Hasretimiz, özlemimiz, kafamızdaki mücadelemiz
Hep kötü olarak bildiğimiz yalnızlık
Belki de en çok ihtiyacımız olan şeydir
Nerdesin ey yalnızlık
Seni istiyorum artık, GEL BANA!!!
M.Ç
Suçluyuz
Kendimizden utanabilseydik
Bunca kötülük olmazdı,
Açsaydık yüreklerimizi dostluğa
Sevgiyle, güvenle doldursaydık
Kararmazdı ne zaman ne doğa.
Kendi zindanımızda tutukluyuz
Kavgamız kendimizle,
Duygular, düşünceler karmaşası
Zamanı dondurduk belleğimizde
Kimler ne derse desin
İnsanlık suçlusuyuz.
Yekta Güngör Özden
Her kavga her zaman kendine çıkar. Ilk once kendimizle sonra yine kendimizle,sonra problemimizle en sonundaysa karsimizdakiyle kavga ederiz. Bu sıralama hayatta tersine çalışır. Çunki hep kendimize soylememiz gerekenleri yok sayarız, dısardan bizden kaynaklı olmayan bir neden olması dısardan içeri bir baglantı kurunca başka bir kavrami hayatimiza alabiliyoruz. Haklı olmak oyle etkili bir kelimedir ki. Onun için herseyi yapabiliriz, hatta kendimizi bile yok sayabiliriz. Haklıyız o zaman gercege gerek yok, haklıyiz o zaman problemimizi yok saysak da olur . İnsanın farklı seyleri birbirine baglamada ki becerisi muhtesemdir. Bunu o kadar iyi yaparız ki, herseyi birbirine baglayabiliriz. Dısardan bakınca kendimizden baslamamak icin sonsuz sebep olusturabiliriz. Ve öylede yaparız , baska sebeplerden örülü bizle ilgili olmayan kavgalar, insan olmayan bir düşmanla ne kadar çok savaşırsa ne o kadar çok düsmani gerçek olurmuş. İnsan sahte bir düşmanla savasınca en çok kendisine vurur. Ve vurdukça acısı ve ofkesi artar bu yüzden daha hızlı vurur. Sonunda o kadar çok yaralanırız ki artık geriye ofkemiz ve acimiz kalir. Bu yuzden kendimizle olan kavgamiz hic bitmez. Bütün yollar kendimize cıkarken kendimizle baslamak hayatla olan kavgamızı ya da gerçek haklı olma savasimizi daha iyi bir yere tasimazmı. Kendimizle kavga etmesek acaba isteklerimiz ve hedeflerimiz icin daha çok güç bulabiliriz ve kendimize olan sevgiye ulasabiliriz. Hayat yine problemlerle dolu olabilir ama kendimiz bu kadar çok yıpranmazdık. En son kendimizle baslayacagimiza kendimizle baslasak yol sanki daha rahat olur bence. Kendimiz haric isteklerimiz icin sonuna kadar savasmaya
İNSANSIZLIĞIMIZ
Kırgınlıklarımız… Üzerini sarmayı beceremediğimiz yara gibi acı veren, her dokunduğumuzda daha beter kanayan kalp kırıklıklarımız. Çam kıymıkları gibi kalbimize batan, acıtan, kanatan söz yaralarımız.
Onaramadığımız çatlaklarımız, paylaşamadığımız kavgalarımız, sırıtan hırsımız, kıskançlıklarımız.
Kalp ağrılarımız… Sevdiğimiz,