Kalabalıklar korkutuyor beni. Beklenmeden dışa vurulmuş kahkahalar yükseliyor içsel konuşmalarımın ardında. Ola ki kaybdersem kendimi bir ağaç yahut bir meltem aradığım serinliğinde, vücudumun aşırı salgılanmış düşünceler damlıyor topraklarına.
Doğusundan batısına insanoğluyum, kalabalıklar ürkütüyor beni. Ya kaybedersem seni bulamamışken kendimi. Anlatırken tekrar tekrar hayatımı, konuştukça dil dökerek, dert sahipliğine bir de kiracı ekleyerek. Bilmeden sağlıcakla kalmanın nimetini,atarak yere ve inançla basarak üstüne demek, kalabalıklar yıpratıyor beni.Kaybettim kendimi, buldum özümü. Mide bulandırıcı bir çirkinlik güldüren kalabalıkları, aşırılığı saklanmış huzursuzluklar da teftiş eden salaş, savaş, içtenlikle yavaş günlerin memnuniyetsiz kiracısı...
Bedirhan Mürşit