Varlığın bana mutluluk veriyorsa da
Bu geceki anlaşmamız mutlu etmiyor beni.
Pek acele, pek ani, düşünüp taşınmadan oldu,
Daha “ çaktı” demeye kalmadan çakıp kaybolan bir yıldırım misali.
İyi geceler sevgilim, bu sevgi tomurcuğu bir dahaki görüşmemize,
Yazın o olgunlaştıran nefesiyle dönebilir bir güzel çiçeğe.
Ben mazoşist bir Ortadoğulu olarak mutluluk değil derinlik ararım. Nesne değil sembol, kelime değil anlam, zahir değil pinhan ararım. Mesafeleri kaybolan yakınlıklarda helak olmak, iki ayrı insan kalarak değil bir insanmış gibi karşımdakiyle hemhal olmak, ona bir daha ayrışamayacak kadar karışmak isterim. Bana benim komplekslerim, fobilerim, travmalarım az gelirmiş gibi bir de karşımdakininkini yüklenmeyi, içinden çıkılmaz bir hale getirdiğim sarmallarda bocalayışımı aşk sanarak onun ıstırabıyla acılar çekmeyi bilirim. El ele yüzmek yerine diğerini sırtına alıp beraber boğulmak isterim. Niye mutedil bir yaşayış yetmez bana, anlamam.
Mutluluk içinde be güzel kardeşim. Koşuşturma, sal gitsin.
Bu kadar geçici ödüller kazanmak niye bu kadar önemli? Neredeyse ortaya çıktığı an kaybolan bir şey için neden bu kadar çaba? Budizme göre acı çekmenin kökeni, ne acı ve mutsuzluk ne de anlamsızlık hissidir. Aksine, bizi sürekli gergin, yorgun ve memnuniyetsiz kılan, geçici duygular için verilen sürekli uğraştır. Bu nedenle, zihin haz duyarken bile memnun değildir; çünkü hazzın kısa bir süre sonra azalacağını düşünürken, bir yandan da kalıcı olmasi ve yoğunlaşması için çabalar.
Sayfa 387Kitabı okudu
Varlığın bana mutluluk veriyorsa da
Bu geceki anlaşmamız mutlu etmiyor beni
Pek acele ,pek ani, düşünüp taşınmadan oldu,
Daha" çaktı" demeye kalmadan çakıp kaybolan bir yıldırım misali .
İyi geceler sevgilim, bu sevgi tomurcuğu bir dahaki görüşmemize,
Yazın o olgunlaştıran nefesiyle dönebilir güzel bir çiçeğe.
Sayfa 98Kitabı okudu
"İflah olmaz kötümserlerdenim ben; hâlâ ya Sonay'ı bıraktığım yerde bulamazsam diye kaygılanıp duruyorum. Kaygılarım, şehrin mesafelerini uzatıyor. Onunla tekrar karşılaşmak, elimi uzatmak, ona dokunmak, sarılmak, anbean zuhur eden bir mucize. Beni asıl sarsan, bir taraftan bunun hayalini kurup bir taraftan hazırlıksız olduğumu düşünmek. Mutluluğu, asla hak etmediğimi düşünmem ne hazin. Elimde kalan küçük mutluluk kırıntılarını da heba etmekten korktum hep. Kendini diri diri toğrağa gömmekten bir farkı yok. Kendine bundan öte kötülük mü olur?"
Sayfa 390 - Doğan KitapKitabı okudu
