Her zaman ki gibi babaannemi ziyarete gittim.Hiç değişmeyen hâliyle yine sessizliğine bürünmüştü.Sessizliğin verdiği sükutu ile ona çektiğim nasılda belli.
O hep kendi halinde biri oldu .
Acısınıda hüznünüde kalbinin en muteber yerde saklar,kimse görmesin dokunmasın diye..
Kendine has yaşadı bunca yıl.
Çok düşkündür bana.Nene torun ilişkisi değil bir arkadaş muhabbbeti vardır aramızda.Saçıyla oynarım ellerini avucuma koyar koklarım en derinden .Elleri nasır tutmuştur geçmişin izinden derin acılardan.Birtek ben anlarım onun acısını evet ben anlarım çünkü herkes ona afaki bakarken ben ona bir kitap gibi bakıp sayfalarında dolaşır dururum.Benim ona sevgim çok başkadır.Anlat deseler bir kelama sığdıramayacak kadar acizimdir.
Bugün onun bu fotoğrafını çekerken bir hâyli düşündüm,ağladım.Yorgun bedeninin verdiği hâletin içinde kendimi tasavvur ettim.Nasıl da bir çaresizlikti bu.Saatlerce etkisinde kayboldum.Yaşlanıyorsun ve ömür denen sermayenin yavaş yavaş sona erdiğini görüyorsun.
Çok garip.
Vakitler öncesinde bir yerde bir söz duymuş idim,derki: “Acıyı gel bana sor.
Ne vakit konuşsam kan gelir ağzımdan.
İşte bir mendil,en fazla bu kadar kanayabilir!”İşte benim babaannemde gördüğüm histe tamda böyle..
Ne zaman onu düşünsem kalbimin en derinliklerinde onun izine rastlarım.Bana çok şey öğretti çok şey kattı hayatın sırrından..
Yeterki bakmak ile görmek arasında saklı olan o ince çizgiyi bana öğretene kadar..
Rabbim senden ebeden razı olsun gül kokulum.
Ez winda bûm...(Kayboldum)
"Xwe digerim lê nikarim bibînim."
=======
"Kendimi arıyorum ama bulamıyorum."
Okumak İçin Geç Kalmayın :) İyi Geceler..
Üzerimde yorgunluk var durgunluk hepsi hiçlikten,
Hiçten öte bir yol olsaydı gidebilir miydim kendimden.
Sırtımdaki ağrı ile,
Ne kadar gidilir ki.
Sahi kaç kilometre öteye koymuşlardır aydınlığı
Bir cühelanın öz güveni bile kadar yokum,
Varla yok arşında kaybolmuş özüm.
İçimden atamadığım ama sığamadığım da bir şehir burası,
Kayboldum, farkındayım
‘’Kendini bulmakla başlarmış yanmak
Ve kendini ararken kaybolursun dedi bir şeyh.”
Elimde bir ateş yangını var,
Bana beni hissettirecektir diye saklıyorum.
Ölü bir kelebek tutuyorum avuçlarımda,
Artık açsam da parmaklarımı uçamaz biliyorum.
Ölü bir kelebek uyutuyorum tırnağım kadar bile kalmadı erimekten,
Tozları döküldü önce,
Sonra ayakları kırıldı...
Parça parça bir ölümü izledim her gün avuçlarımda.
Donuk bir cesedden başkası değildi artık.
Ama artık bırakmalı,
Artık toprağına sarıp sarmalı bu ölüyü,
Artık topraktan bir filiz büyütmeli
Bir tırtıla anne olmalı acım.
Artık bir tırtıla kelebek gözüyle bakmalıyım 
Ahmet Taş 
Nabzım
Mutsuz bir kadın ne kadar güzel olabilirse o da o kadar olmuştu.
Bitti. Sanırım ben de bittim. Bazı bitişlerin ardından başlamak zordur ama bir yerden başlamalıyım sanırım yazmaya. O bir yer neresi onu da bilmiyorum. Bir kitap okudum hayatım değişti, der 
Orhan Pamuk, ekliyorum: "Bir kitap okudum, başıma gelmeyen kalmadı."
Yolculuktan yolculuğa sürüklenirken, zamandan zamana savrulurken buldum kendimi. Bir
