* sevmenin, beğenmenin gerekçesi yoktur ...
Peki genç Miguel Asma Calixta'da ne görüyordu?
Benim göremediğim neyi görüyordu? Onun hakkında unutmuş olduğum neyi görüyordu? Onu tanıdığımda beni çeken neydi? Şimdi yaşlanan Calixta konuşmuyordu, yazıları benim haset dolu ellerim tarafından ya yakılmış ya da bir kenara atılmıştı. Miguel Asma bu sessizlikten ne çıkarıyordu? Bu hastada, bu hastalıkta onu çeken ne vardı?
, bu soylu fakat çökmüş yüzde tuhaf bir yeniden kendisi olma arzusu hala hayattaydı ve varlığı karanlık bir konuşmayı barındırıyordu, eskisi kadar güzel olmasa da, güzelliğinin anısını canlandırarak beni sefaletinin sorumlusu kılmaya muktedirdi. Bu işe yaramaz kadın benim kendi, haşin erkekliğimden öcünü mü alıyordu?
“ Ölümün ebediyete göstermemize izin verdiği şey kafatasımızdı.”
Sayfa 12Kitabı okudu
Kaygımın geri dönmesi uzun sürmedi.
"Kendinizi hiçbir şeyden mahrum hissetmeyin," diyerek gülümsedi, açıklanması mümkün olmayan bir mutlulukla. "Tam tersine. Hoşunuza giderse en işinize gelen kaderi seçin."
Aklım karışmış ve ürkmüş, aşağılanmış bir halde odama geri döndüm. Kapıyı kilitledim. Ağlayarak kendimi yatağa attım. Art arda ikinci gece kendimi görünmez bir yabancı bana sahip oluyormuş gibi hissettim ve ağlamak benim ninnim oldu.
OPHELIA: Ondan kuşku duyuyor musun?
Bana gölgelerin rengini kaçırıp kararttığı gözleriyle baktı.
"Başka tutkun yok mu?" dedi Alberta, "Başka bir kadını istemiyor musun?"
"Evet, bir başkasını istiyorum."
Bakışlarını indirdi, "Kimi?'"
"Seni, Alberta. Sen başkasısın. Yaşadığındaki gibisin."
Hamlet tek başına kalıyor ve ilk büyük tiradını atıyordu, ki bu tirat aslında antifeminist bir yergidir. Zayıflık, senin adın kadındır -ve de anti-anaç.
Ah bu kaskatı bedenim erise
Eriyip de bir çiy damlası olsa . . .