Günaydın. Bu çağda kimse açık değil. Hep bir oyun hep bir karmaşa hem bir yarım bırakma. Hikâyeler de yarım, dostluklar, ilişkiler de. İnsan neyin bitip neyin bitmediğini, neyin iyiye gidip neyin gitmediğini bir türlü anlayamıyor. Marguerite Duras, "...yitirmek istemiyorsam, özgür bırakmak zorundayım." diyor 
Sevgili 'de. Bu
Yazmak kendi ruhumuza doğru göç etmenin bir yoludur.
Sayfa 142 - Can Yayınları
"Gerçek mi? Gerçeği kim biliyor ki?"
Sayfa 196 - Can Yayınları
Asla beni görebileceği zaman bakmıyordu bana.
Beni gördüğü zamanı ben bilmeyecek miydim?
Kadın yalvaran gözlerle yeğenine baktı.
"Lütfen bana inan. Zalimliğimiz sevgimizin bir par çasıdır."
"Arada bir yaşanan olumsuzluklara karşın kardeşinizle sizin aranızdaki sevgiden mi söz ediyorsunuz?"
"Hayır, hayır," dedi kadın başını sanki boğulacakmış gibi geriye atarak.
"Sana olan sevgimizi kastediyorum ... "
Kaçmanın yollarını aradım. Yararsızdı. Kapılar sürgülüydü, pencereler örtülmüştü.
.
.
Bu sayfaları gizlice yazmayı becerdim.
Balkonun bir çatlağından sokağa atıyorum.
Umarım biri bunları okur.
Umarım biri beni kurtarır.