Yorgun yüreğim, içimde binlerce bina yıkıldığına şahit. Aklımla verdiği mücadeleler, kafamdaki uğultular, tonlarca ses ve düşünce. Kâbuslarımla bitmeyen savaşlarım. Tek bir gözyaşına sığdıramadıklarım dağ içerimde. Kırgın yüreğim. Sustuğu sözlere, konuştuğu cümlelere, sönen sokak lambalarına, duran yağmura, içimdeki kopan fırtınalara. Ne yazmalıyım devamında? İnan bilmiyorum, tarif edemiyorum. Her yer karanlık ve puslu, önümü göremiyorum. Belki de numaram büyüdü, bilemem ki. Tek bildiğim, herhangi bir şeyi bilmeyip yürüdüğüm. Bazen koşuyorum. Ya düşersem? Düşündüm bunu, kalkarım dert etmem. Bıraktım her şeyi, tutanlara tutunuyorum. Çıkışımı bulamıyorum, labirent daha olası. Her şey zihnimizde değil mi? Garipsiyorum bunu. Garipsediğim çok var, bu da garip. Zannımca her şey değişik. Sonra ne mi oldu? Sonra olmadı. Anladım sadece, anlamadığımı.