Artık hiç mi hiç çocuk değildim. Kayıp gitmiştim..
Sayfa 22Kitabı okudu
Mescid-i Aksa'yı gördüm düşümde
Bir çocuk gibiydi ve ağlıyordu
Varıp eşiğine alnımı koydum
Sanki bir yeraltı nehr çağlıyordu
Gözlerim yollarda bekler dururum
Nerde kardeşlerin diyordu bir ses
İlk Kıblesi benim ulu Nebi'nin
MESCİD-İ AKSAKitabı okudu
Köyün birinde yaşlı bir adam yaşarmış. Oldukça fakir. Ama kral bile onu kıskanırmış. Beyaz bir atı varmış herkesin dilinde olan. Kral atını alabilmek için koca bir hazine teklif etse de yaşlı adam satmaya yanaşmamış.
“Bu at, bir at değil benim için. O benim kıymetli dostum. İnsan dostunu satar mı hiç?” dermiş hep.
Bir sabah bakmışlar ki, atın
Oysa insanlar çocuk gibidir, hak etmeden bir hediye aldığı zaman şımarır. Ne hediyenin ne de verenin kıymetini bilir.
Merakımdan soruyorum : 'Dünya' dedikleri şey, Müslümanlar çoluk çocuk demeden katledilirken neden şoka girmiyor?
Sayfa 219 - Profil yayınlarıKitabı okudu
Yok oluş her geçen gün yaklaşıyor
Geride iz bırakmaya çalışıyorum
Bir anlamı olacak
Anı yaşayarak
Yapabileceğim en iyi şey
Ama ölüm hemen altında
Bir çocuk battaniyesi gibi
Rahatlığına sığındığım
O koruyucu sahte görüntünün
Bu battaniye korumuyor
Gecenin sessizliğinde
Dehşet geri döndüğünde
Daha fazla benlik olmayacak
Nefes almak için
Yanlışı düzeltmek için
Tatlı üzüntüyü hissetmek için
Ama dayanılmaz kayıp
Farkında olmadan geliyor
Sayfa 22Kitabı okudu
Soğuk ve şehirlerarası otobüslerde vazgeçtim,
çocuk olmaktan,
Sayfa 9 - Sel YayıncılıkKitabı okudu
Mescid-i Aksa
Mescid-i Aksa'yı gördüm düşümde
Bir çocuk gibiydi ve ağlıyordu
Varıp eşiğine alnımı koydum
Sanki bir yeraltı nehr çağlıyordu
Gözlerim yollarda bekler dururum
Nerde kardeşlerin diyordu bir ses
İlk Kıblesi benim ulu Nebi'nin
Sayfa 85
Tobias'a Katılıyorum...
"Ne karım var ne de çocuğum. Böyle bir dünyaya çocuk getirmeye de hiç niyetim yok."
Sayfa 101Kitabı okudu
Yağmur Damlası
Bu, içinde sedaların, zenginliğin, kederin, saadetin, yalnızlığın, beraber olmanın, insan ömrüne takılı binlerce şeyin birbirine karıştığı yağmur damlası şuracıktaydı.
_
Öyle bakma, derdi, öyle bakma bana!..
Yakın bir teneke dama damlayan soğuk yağmur damlasını bu sırada sırtımda duyardım. Bu damlanın peşinden nerelere kadar gitmek mümkünse gittiğim olurdu.
Sokakta kalmış bir kedi, çıplak bacaklı bir çocuk, bir sefil, bir beyaz ense, bir kıvırcık saç, kaloriferli, kütüphaneli, bol ışıklı bir oda, güzel bir yüzün bir kenarına konmuş aynı yağmur damlası...
Bir üzüntüdür beni kavrardı. Bu, içinde sedaların, zenginliğin, kederin, saadetin, yalnızlığın, beraber olmanın, insan ömrüne takılı binlerce şeyin birbirine karıştığı yağmur damlası şuracıktaydı. İyice kapanmış perdeleri sıyırıp camı açarak, bu damlayı rakıma damlatmak arzusuna kapılırdım. İçime o yağmur damlasından hasretleri, fakirlikleri, saadeti, insan hayatının saadet veya felaket gibi gözüken bütün cevherini doldurduğumu duyar, bu kadehe böylece, sevgilimin çok esmer yüzünde firar eden, kayıp giden bir tadı karıştırarak içindekini bir hamlede yutardım:
Sayfa 43 - Karidesçinin EviKitabı okudu
