Hakan Günday’la tanışma eserim olan bu kitabı açıkçası ilk başta çok karamsar buldum. Kinyas ve Kayra’yı ise hayattan kopuk , amaçsız yaşayan tipler olarak tanımladım. Okumaya devam ettikçe kitabın her bir cümlesi üzerinde epey düşündüm ve bazı cümlelerin altını çize çize ilerledim .Kinyas ve Kayra’nın aslında hayattan kopuk tipler olmadığını aksine onların hayatın amaçsızlığına rağmen hayatta yer aramaya ,var olmaya çalıştıklarını anladım.
İncelememi kitapta yer alan birkaç alıntı ile noktalamak isterim:
“Madem ölmedik yaşayalım o zaman”
“Kendimi defalarca buldum ,defalarca kaybettim.”
“Hiçbir yere ait olmayanları iyi tanırım .Her yere aitmiş gibi davranırlar .”
“Merak edilir,sorulur her yerde. İşte söylüyorum! Hayat , ölene kadar hissedilen zevklerden ,çekilen acılar çıkarıldığı zaman geriye kalandır.
“İnsanın tek gerçek özgürlüğü yalnızlığıdır. Ve yalnızlığı küçük düşürense bağımlılıklardır .”