Unutulmuşluğın Gölgesi
Erdem Özgül’ün kitabında toplam 13 öykü var. Oldukça güzel bir dil yapısıyla ele alması kitabı gerçekten çekici kılıyor. Yerel ağıza yer verilen öyküler oldukça güzel ele alınmış. Öyküleri bizi bir ormanın içine bırakıyor, bazen mutluluk yaşatıyor bazen de mutsuzluk yaşatıyor. Yazar bunu oldukça güzel ele almış. Tüm halkların yaşamından kesintiler sunuyor. Öykülerin kuruluş yapısı da basit bir düzeyde değil. Ne kadar tarif etsem bilemem. Buraya kitabın arka kapak sayfasını bırakıyorum; Yerin ve göğün uçsuz bucaksız kıyılarından, köşelerinden insanlar. Asuriler, Ezidiler, Kürtler, Türkler… Giden şeyler sonra, ister dağa kaçan bir keçi, ister gecede yolunu şaşıran bir mermi. Kolay kolay kendi adreslerini bulamayan, öyle giden şeyler. Kabuğunu kırmış ölü bir kuş misali dilin ucuna toplanmış sözcükler. Bir ölüyü uğurlarken kendilerini dallarından atan yapraklar. Erdem Özgül sözcükleriyle bir tren yapıyor. Öykülerine binip gidiyoruz. Ağaçlar, sular, kuşlar, koyunlar, keçiler, yolunuzdan eksik olmuyor. Geyiklerle karşılaşıyoruz. Saman balyalarıyla. Başağı iri, buğdaylar biçilmişler. Toprak yolda kızlar bisiklet sürüyorlar. Zaman bizi yolda buluyor. 
Unutulmuş Ataların Gölgesi
