Ruhum kalemini çoktan kırdı.
Konuşacak halde değilim.
İnsan en kolay kendinden utanıyor. O yüzden sevmem aynaları.
"Ama öyledir ya bazen,bir 'keşke' ye dayanır hayat."
Sayfa 82Kitabı okudu
"Neden en mutlu olunabilecek anlarda bile geçmişten çaldığımız bir meşalenin geleceğimizi yakmasına izin veriyoruz?"
Sayfa 75Kitabı okudu
"Kendi kendine konuştuğunda aynalar kararacak, kaçacaklar senden,senin sesinden."
Sayfa 35Kitabı okudu
"Bileceksin ki ancak anlatarak kurtulabilirsin evrenin bitmeyen işkencesinden.Ama dinlemeyecekler seni.Arkalarını dönecekler."
Sayfa 35Kitabı okudu
"Meğer her ayrılık,sevdiğin bir şairin intiharı gibiymiş.Beden kendini sonsuza gömüyor,sadece dizeler ve duygular kalıyor geriye."
Sayfa 29Kitabı okudu
"Kitaplardan başka nefes alacağım balkon kalmadı gerçeklikler şehrinde."
Sayfa 23Kitabı okudu
"Hayat da öyledir,geçer gider,iyi dinlemezsen,ne dediğini duyamazsın."
Sayfa 19Kitabı okudu
"Sen hep uzaktan baktın.Korktun."
Sayfa 17Kitabı okudu
"Yüzünle ayna arasındaki boşluğa sıkışıyor ruhun."
Sayfa 17Kitabı okudu
Birilerinin hayatından bir anlık neşe, olağanüstü bir tat, görülmesi gerekli bir gösteri, eşine az rastlanır bir duygu olarak gelip geçiyorum.
Kitaplar
Kendimi okumaya vermem bu yüzdendir belki de. Bir kitap, içindekileri unuttuğunuz zaman küsmez size. İnsanlar öyle midir ya! İnsanlar öyle midir ya; adlarını, karılarının, çocuklarının adlarını, işlerini, son karşılaşmanızda konuştuklarınızı, oturdukları semti, içtikleri sigarayı, tuttukları futbol takımını, kendileriyle ilgili her şeyi hatırlamanızı beklerler sizden. Birini bile unutmanız kötü dost damgası yemenize yeter. İnsanlar damgalar. Yüzlerini hatırlamanız yeterli değildir, içlerini ezberlemiş olmanız gerekir. Oysa kitaplar.
Arkadaşını incittiğin günün gecesinde sıkıntıdan uyku tutmuyorsa dostluğun anlamını çözdün demektir...