Papatya

Güneş başını almış gidiyordu. Bir burukluk çöktü içime. Akşam oluyordu. Karanlık sarı yansımalarla sardı önce. Rahmetle gülen ruhum akşamın alacakaranlığı ile mahzunlaştı. Gün akşamla tutuştu. Usulca giden güneşin ardından bakakaldım. Geceleri gündüzlerle kilitlemek, karanlığı aydınlık ile gizlemek istedim. Olmadı...

Reklam

Papatya

Sâre'de kızgınlık, bende sabır vardı. Sabrı olmayanın aşkı ne kadar olurdu ki? Sâre sevdi, sabırsızdı. Sevgisi aşka ulaşamadı. Ben sevdim, sabrım vardı. Sabır, sevgiyi aşk yapan iksirdi. Aşk, sabır kadardi. İbrahim sevgi ile Sâre'de kaldi, ben sabır ile aşkı aldım. Sabır hapsetmekti. Kötü duygular hapsedildiği kadar insan sabrederdi, Kötü duygu kalbe giden yolu kapatırdı, onun için sabrı olmayanın aşkı olmazdi.

Papatya

Belli ki artık Filistin mazlumları mahzun, zalimleri mağrur edip, mamur eden yurt olacaktı. Filistin benim yazgımı kuşanacaktı Ağlıyordum... Filistin, hep Hacer kadar ağlayacaktı Filistin'e bundan böyle gözyaşı düşmüştü.. Artık Filistin'de hep benim gibi analar, İsmail gibi çocuklar ağlayacaktı. Filistin'de ağlayan her çocukta İsmail'in sesi, benim hıçkırıklarım duyulacaktı Filistin'e bir ananın ahı düşmüştü. Her șey ezel sırrının yazılarıydı...

Okur Takip Önerileri

Tümünü Gör

Papatya

Filistin'e bir masumun yüreğinden sürgün düştü İçimde kahır okları sıralandı, fırlatamadım. Kadere itiraz bildim. Filistin'in adı bundan sonra anaları, yavruları istemeyen yurt olacaktı. İsmail bebeğin baba hasretinden Filistin'e hasret düştü. Gazze'yi bir baştan bir başa geçerek ayrıldım...

Papatya

Biliyordum Filistin'in kaderine artık bahtım düşmüştü. İlk kez derinden bir ahın iniltisini saldım Filistin'in üstüne. Kendi kendime mırıldandım "Ayrılık yurdu Filistin. Yurt edinenleri kara bahtlı edip ağlatan Filistin. Bağrında masumları taşımayan, yaban ellere atan Filistin. Hicret yurdu, sabır yurdu, çile yurdu, kahır yurdu, acı yurdu Filistin."