"İyiler yalnız değildir, birlikte iyileşelim."
Son sayfayı kapatırken bir kitabı bitirmiş değil de sanki bir dost ile vedalaşır gibi oldum. Sanki uzun bir yolculuğun sonunda her şeyin çok güzel olduğu bir yere varmış gibi hissettim. Nitekim öyle latif öyle güzel duygular kattı ki bu kıymetli kitap bana, okuduğum her satırda huzur buldum. Mutluluk buldum.
Zira her bir yazı Kemal Sayar'ın da ifade ettiği gibi yaralı ruhlara birer mektup. Bu mektuplar da ise bize anlatılan o kadar çok şeyler var ki hepsi hayat yolculuğumuzda bir kılavuz. Kutup Yıldızı...
Özellikle aile ve çocuklar, gelişen teknolojinin içinde yitirdiğimiz değerler sonrasında ölüm hakkında yazılan yazıları bilhassa çok önemli buldum. Okurken etkilendim. Bu nedenle de altını çizdiğim çok satırlar oldu.
Zira bana kalırsa "Başı Sınuklar için Kılavuz" bir kere okunup kitaplığımıza bırakacağımız bir kitap değil. Mutlaka ara ara zamanlarda tekrar elimize alıp okuyacağımız bir kitap.
Yazıyı da şu güzel satırlarla bitirmiş olayım: "Ruhunun nefes almasına izin ver. Sevdiklerinin seni görmesine izin ver. Her şey bir mucize, sen bakmayı bilirsen. Mucizeyi kaçırma. Dur ve seyret. Bu hayattan bir defa geçeceksin."