İnsanın içini aydınlatan ümit kandilleri sönmeye görsün, yaşama sevinci kaybolur, gözlerin feri gider, çökkünlük barbar ordularıyla ruhu istila eder. Çanakkaleli yaşlı bir nine der ki, "Çökmüş bir bina gibiyim oğlum." Bir başka kadın en iyi bildiği yerin terminolojisiyle konuşur ve mutfağın diliyle içine bir izah getirir: "Hani kızgın tavaya yağı attığında erir gider ya, işte öyle eriyip gidiyorum..."