.
.
Eskiler, "yeni bir yara eski yarayı kapatır," derlerdi.
.
.
Sayfa 13Kitabı okudu
.
.
Biliyordum: Artık yoktu. Nafileydi. Çünkü bütün babalar eninde sonunda ölürdü ve hiçbiri geri gelmezdi.
.
.
Sayfa 12Kitabı okudu
Sıramızın gelmesini beklediğimiz için dayanırız zamana.
Atlatamıyor, onunla yaşamayı öğreniyoruz.
"Birisinin bir daha hiç gelmeyecek olması, bir şey söylemeyecek olması, asla tek bir adım atmayacak olması, ne yakınımıza ne uzağımıza doğru, bize bakmayacak, gözlerini başka yöne çevirmeyecek olması... Kim bilir buna nasıl dayanıp sonrasında bunu nasıl atlatıyoruz."
Javier Marías
.
Otuz yıllık evliliğimizde bir kez bile "seni seviyorum!" demedi bana. Ama benim için öyle güzel şeyler yaptı ki, bu adamın beni sevdiğini anlamam hiç zor olmadı.
"Hikâyesi yarım kalan insanlar bu dünyanın en hazin insanlarıydı.."
Yazmak, konuşmanın susturulmuş, bir kağıt üzerine hapsedilmiş halinden başka neydi ki zaten.
Babayla bozgun her çocuk,hoyrattır tüm aşklarına, der Kemal Varol..
Zaman zaman acı ve pişmanlık duyup duraksıyordu. Gözyaşlarını tutamıyordu. Benden özür diledi. Dertlerini benimle paylaştığı için. Benden yardım dilediği için. Babam sonuna kadar, iyileşeceğine inanmalıydı…
Sayfa 22 - TELOS YAYINCILIK
“İnsan öldüğü yaşta kalırmış. Yani kaç yaşında ölürsen geride kalanlar seni hep o yaşta hatılarmış. Zannedersem, insan birinden ayrılınca da aynı yaşta kalıyormuş…
Çünkü bazı insanlar birbirlerini acılarından tanırdı ve yara sarmasını ancak canı yananlar bilirdi.