Küstürmeyin insanları hayata. Sonra her şeyden vazgeçiyorlar. Yaşamaktan, güzel olan her şeyden. Bir odada yalnızlığı; bir dağ başında kalmayı, bir adada mahsur kalmayı, nerede bir yalnızlık varsa onu istiyorlar. Küstürmeyin işte bazı insanları.
Direnmeyi bıraktım ya da çoktan kabullendim belki de... insan hiç kendine kırılır mı? desem, içim ‘estağfurullah paramparçayım’ diyecekmiş gibi. artık kendi sesime yabancı, gölgeme küs, yüzüme yalancıyım. içim bi garip...
“Bir KADIN güzel olduğu için sevilmez… Sevdiğin için güzeldir o. Sırf sen seviyorsun diye herkesten farklıdır, herkesten başka bakar gözleri… Senin ona verdiğin değer kadar anlamlıdır, sevdikçe daha da güzelleşip kıymetlenir...”