plath keşke şiir yazmakla kalsaymış
İlk defa 
The Bell Jar adıyla sosyal medyada duymuştum bu kitabı. Sonra tamamen tesadüfen Türkçeye çevrilmiş olduğunu ve okul kütüphanesinde durduğunu öğrendikten sonra, “Neden olmasın?” dedim ve alıp okudum. Yani, dürüst olmak gerekirse, okumaya çabaladım.
Yarı otobiyografik bir roman olan bu kitap, yazarın ilk ve tek romanı. Normalde gerçekten emek verilmiş kitapları beğenmediğimi kolayca belirtebilen birisi değilim, ama Sırça Fanus gerçekten beni boğan bir kitap oldu. Esther’in düşünceleri çok karmaşık ve bazı prensipleri bana göre saçmaydı. Tamam, bunalıma giren bir insanı okuyor olabiliriz ama ben kendi ayakları üstünde duran bir kadın karakter beklemiştim, etrafta ne yaptığını bilmeden dolanıp duran ve kararsız bir üniversite öğrencisi okuduk. Bunalıma giriş süreci desen tam anlaşılır değildi, karakter bir sürü olayın içerisindeyken bir anda intihar düşünmeye başladı, dedim “Ya n’oluyo?”
Olaylar kopuk kopuktu, dil desen o kadar ağdalıydı ki… Betimlemeler aşırı absürt kaçmış. Bunu yazarın asıl türünün şiir olmasına bağlıyorum, ama daha iyi bir yazım dili beklemiştim. Ayrıca buradaki çoğu incelemede belirtilmemiş ama kitapta bir sürü ırkçı tabir var, bu konulara hassasiyet gösterenleri rahatsız edebilecek kadar.
Şimdi bu kadar gömdüm kitabı, bari biraz beğendiğim kısımlarından da bahsedeyim. İlginç bir şekilde kitabı elime alıp okumaya ne kadar isteksiz olsam da, elime aldım mı en azından akan bir kitaptı. Evet, az önce dediğim gibi boğucu kısımları da var ama kendini nasılsa okutuyor.
