Akşamın alacakaranlığında ümitsiz yankılanan kendi sözlerim dokundu bana; ağlamaya başladım.
Akşamın alaca karanlığında, ümitsiz yankılanan kendi sözlerim dokundu bana, ağlamaya başladım.
"Sen ne söylediğini bilmiyorsun evladım" demişler anlayışlı bir tavırla. "Sen daha kaç bahar gördün, kaç yaz yaşadın? Çok gençsin, daha hiç tecrüben yok. Öğretmenlerin henüz hayatı ve insanları doğru anlatmamış sana. Ama merak etme, öğreneceksin. Dost görünenin nasıl düşman olabileceğini, iyi biriymiş gibi davrananın aslında dünyanın en kötü kişisine dönüşebileceğini, bilge zannettiğin o kutsal kişilerin sadece kendi çıkarı peşinde koşabileceğini, sana sadık gibi duranların bir gün en büyük ihaneti yapabileceğini öğreneceksin. Göründüğü gibi değildir dünya, görüldüğü gibi değildir insan. Bu sözlerim küpe olsun kulağına.”
Sayfa 28Kitabı okudu
Mum
" Tanrı kimin günah işlediğini bilir. Tanrı'yı unutmayalım yeter. Bunlar benim sözlerim değil. Kötülüğe kötülükle karşılık vermemizi istese Tanrı ona göre koyardı yasalarını. Oysa bize gösterilen bu değildir. Yapmaya başladığın kötülük geri dönüp seni bulur. İnsanın canına kıymak bilgelik değildir, insanın ruhuna yapışır. Birini öldürdüğünde, kendi ruhunda kana bulanır. Zalimin birini öldürdüm, kötülüğü ortadan kaldırdım dersin. Sonra aynı kötülüğün kendi içinde daha çok yer ettiğini görürsün. Kötü talihine boyun eğersen, gün gelir o kötü talih senin önünde diz çöker."
Sayfa 102Kitabı okudu
Çok kitap okumuştum, ama şiir okumayı özellikle seviyordum, hatta şiir yazmaya da başlamıştım. Artık "kendi sözlerim"le konuşuyordum. Bunların ağır, keskin şeyler olduğunu hissetsem de, bana kafamdaki karmaşayı ancak onlarla dile getirebilirmişim gibi geliyordu. Hele bazen kafamı attıran durumlarda basbayağı kabalaşıyordum.
Sayfa 57Kitabı okudu
Ne kendi sözlerim ne de onun fikirlerinin yüzde yüz isabetli olmadığını seziyordum.Her ikimizi de,birbirimize karşı ne kadar açık olmak istersek isteyelim,bize bağlı olmayan birtakım gizli,belirsiz düşüncelerin ve arzuların idare ettiği kesindi.
Sayfa 115
