" Kleist, Hölderlin, Nietzsche hayatlarının sonunda, başlangıcındakinden daha terk edilmiş, dünyaya daha yabancı ve daha yalnızdılar, oysa Goethe her zaman, son anda bile zengindi. Sadece içlerindeki şeytan daha güçlenmiş, sadece sonsuzluk onlara daha çok hâkim olmuştu: Bu kendi güzelliği içinde hayat yoksulluğu ve kendi mutluluk yoksunluğu içinde güzellikti."