Gül Kokusu
Dr. Münir Derman - Sabri Tandoğan
2014 yılında umre için bulunduğum Medine'de sevgili peygamberimizin razvası civarında dolanırken tuhaf hallere kapılmıştım nedense. Hani olur ya bazen, kontrol sizde değildir. İçinizden gelen ses yönetir sizi. İşte öyle bir halde; Bir süre önce sitesine yazarak sadece umre dönüşünde de saçlarımı
BAŞ GÖZ OLMUŞ KARMAŞA
Umut oldular bana,
Gittiler her zaman ki gibi.
Sabah vakti gibi kısa,
Ömür gibi berbat.
Hayrola bu nasıl izzet?
Bu nasıl bana olmayan?
Üzerime düştü yorgunluk,
25 Mayıs 1915
Bu gece, bugün o kadar top geçti ki yedi-sekiz tren, kırk vagondan ibarettir. Acaba bu harp yazın da bitmeyecek mi? Ya kışa kalır isek? Hepimizde ümid-i necat [kurtuluş ümidi] kesiliyor. Eyvah, buralarda mahvolup gideceğiz! Vatanımızı, ailemizi görmek nasip olmayacak mı? Artık birbirimizi teselli edemiyoruz. Biri düşünür iken
layık olamadım sana,
güçlü olamadım:affet..
hep yaparım sandım; her zaman başarırım senden aldığım güçle
ama yapamıyorum artık, olmuyor, başaramıyorum
başından başladığım hiç birşeyin sonu gelmiyor artık..
yaşıyorum ama ne şekilde, ben de bilmiyorum.amacım yok ki ona ulaşmak için araçlarım olsun..
evime kar yağıyor, sen varken hiç böyle şeyler
Geriye bakış
Bana hikmet sahibi ya da bilge denmesini kabul edemem. Birisi bir ırmaktan bir avuç su çıkardı. Bunun ne anlamı var? Ben o ırmak değilim, ırmaktayım ve hiçbir şey yapmıyorum. Başka insanlar da orada ve çoğu onunla bir şeyler yapmak zorunda olduklarını hissediyorlar. Bense hiçbir şey yapmıyorum. Kuru dalların üzerinde güller açtırması gereken kişi
Sayfa 410 - Can YayınlarıKitabı okudu
İç hesaplar.
Bir yaşa kadar çok içine kapanık biriydim. Dünya sanki beni çevreleyen dar bir çemberden ibaretti ve burada mutluydum, çocuktum. Sonra okul denilen şey başladı. İlk gün çok ağladım... Ve öğretmenime derse başladığı için çok kızdım. Çalışkan bir öğrenci olacak diye yordular bu davranışımı ama yanıldılar. Ben diğer çocuklarla nasıl iletişim
Teoman /Travmam travma yaratamamda.
Bana duygusuz bakıyor.
"Boş ver. Fıstık gibi kızsın. Paran var, belli.
Gençsin de."
"Ne alakası var?"
"Zenginsin, fıstıksın."
"Güzellik ve para her şey değil.
Düşünüyorum. Geçmiş zor bir şey. Insan travmalarından kurtulamıyor."
"Ne travması?"
"Ne travması olacak? Çocukluk yılları."
"Annenle evlere temizliğe gittiğiniz o yıllar mı?"
"Konu hep para mı sende? Evet, zenginim. Ama hayat bazen insana iyi davranmıyor. Ailesi insanın başına dert oluyor, travma nedeni oluyor anne, baba."
S.....m herkesin anne, baba travmasını! Yetti artık. Pis sahtekârlar. Mazeretçiler. Bağırarak konuşuyorum,
"Benim baba travmam hiç yok. Herif ben iki yaşındayken öldüğu için kurtuldum baba travmasından. Anne travmam da yok. Ağır depresyonlarla yaşıyor ben kendimi bildim bileli. O yüzden benimle hiç ilgilenemedi, kendiyle de ilgilenemedi. Hayatını iki şeye adadı: Depresyon ve konken. Anne travması da baba travması da olmayınca kendi travmamı kendim yaratmak zorunda kaldım.Başaramadım.
Travmam travma yaratamamda.Çok zor oldu travma uydurmak .tek başımaydım, kimse yardım etmedi. Başarılı olamadım o konuda. Hiç dert çekmedim ne yazık ki ben. Hayat bana güzel davrandı sağ olsun. Harika bir Çocukluk. Sıfır travma!"
Sayfa 10 - Teoman / Sayın Bay Rock YıldızıKitabı okudu
İçimdeki boşluğun sahibi sen değilmişsin, seni sevmek senin oraya ait olman orayı doldurabileceğin anlamına gelmiyormuş. Varlığın sevda yokluğun boşluk. Ama sadece bu kadar. Artık anlıyorum ki, içimdeki sen ama sen içimdekine benzemiyorsun. Olduğun yere ulaşılmaz belki ama unutma ki, seni kendimde oraya ben koydum. Orada olacaksın belki de her zaman. Seni kendim gibi gördüm fakat ben ne yazık ki sen gibi olamadım. Her şeyi unutacak kadar yok sayacak kadar sen olamadım. İçimde sen, içimde yaralanmış bir ben ve geçmeyecek bir sızı.
Bir Ben Hayatın İçinde
Kendini ilk olarak ne zaman fark eder insan bilmiyorum. Kendimde de böyle oldu. Yaşadığımın farkına ne zaman vardığım bir muamma. Hakkımda iddia edilen başlangıcı baz alıyorum diğer insanlar gibi. Ne zaman başladığını bilmediğim nasıl devam edeceğine müdahale edemediğim hayatım. Kendimi ilk anımsadığımda küçük bir çocuktum. Bir çocuk kadar güzel
Siz hiç babanızı öldürdünüz mü?
Ben öldürdüm.
Her gece ağlaya ağlaya,
Farklı senaryolar eşliğinde öldürdüm babamı.
Ağladım, öldürdüm, daha çok ağladım,
Daha çok öldürdüm.
Ağladıkça hafifledim...
Babam öldü, ben tüy gibi hissettim.
Hayatımın en kararsız en karmaşık döneminde tanıdım belki de seni... Ama hayatın tüm karmaşasına karşı en net ve emin olduğum şey sendin. Sana olan sevgim, senin yanındaki mutluluğum, sesinde bulduğum huzur. Ben sana ne kadar netsem sende bana o kadar şüpheci o kadar karmaşık o kadar kararsızdın. Elini kalbime koydum inanmadın. Senin için ağladım
Kendim olamadım, galiba size benzeyeceğim !
“ Normal olmaya çalışmalısın .
Evet.
Onlar gibi olmak için çaba göstermelisin. “
Sayfa 24 - Domingo, Bkz YayıncılıkKitabı okudu
