MUCİZELER GERÇEK OLSA
Bu kitabı gördüğüm günü çok iyi hatırlıyorum. 
Meczup ile dertleşip kendimizi evden dışarı atmıştık. İçimde yeşerecek bir umuda ihtiyacım vardı ve herkese, en çokta kendime çok kızgındım. Kitabın tatlı rengi ve isminin bana vaat ettiği mucizeyi geri çeviremezdim. Onu raftan aldım ve eve götürmeye karar verdim. Oysa bir evim
"Işte böyle, meleğim" diye destekledi boğuk bir sesle; sanki
az önce o inim inim inleten doruk anını yaşamamış gibi dim -
dikti hala aleti.
Kolları iki yanına düştü. Yorganı sımsıkı kavrayan elleri birer yumruk olmuştu. Pazıları her hareketiyle sıkılaşıp gevşi-yordu. Onu ta en dibe kadar her alışımda karın kasları kasılı
yor,
Sayfa 27
Yaşadığına bile emin değildi, bir ölü gibi yaşıyordu çünkü. Bense ellerim boş gibi duruyordum ama kendimden de, her şeyden de emindim, ondan daha emindim, hayatımdan da, gelmek üzere olan şu ölümden de emindim. Evet, bundan başka şeyim yoktu.
İçindeki Dehşet Verici Atmosfer Bambaşka
Bugün bir haftadır özümseyerek okuduğum 
Elias Canetti'nin 
Körleşme'sinden bahsedeceğim. Edebiyatçılar sürekli bana kitap özümsenmek için okunur hızlı okumanın, bir çırpıda bitirmenin faydası yok diyor. Lakin kişiden kişiye değişir bu durum.
İncelememe geçmeden önce bir teşekkür konuşması ardından yazar hakkında biraz bahsedeceğim.
Dipte miyiz acaba
... kendimden nefret etmeye başlamıştım, kendime acımaya başlamıştım, hatta hayatımın anlamsızlığı çökmüştü üzerime bunlar uzun süredir hissetmediğim duygulardı. Pek hoş duygular değillerdi elbet bu sebeple memnunum demiyorum bunları hissettiğim için, teşekkürler demiyorum ama nihayetinde bazen mutsuzluğa bile varlığının kanıtı olsun diye ihtiyaç duyardı insan. Bu kadar dipte miydim ben peki?
Sabahattin Ali'nin de dediği gibi:
“Perişan bir hâldeyim. Fakat içimde kendimden bile sakladığım bir ümit var…”