Kendime bir ŞANS verdim.
Önce duvarımdaki, sonra kalbimdeki kirli isimleri SİLDİM.
Ardından güzel bir gökyüzü çizdim.
Yağmur sonrası gökkuşağım bile var...
Kendimi avutmak yerine gerçeklerle yaşamayı öğrendim.
Unutmayı değil de hatırladıklarımdan ve bana yapılanlardan ders almaya karar verdim...
Sayfa 32Kitabı okudu
Bu günden geçmişe elveda
İlkim iyikim....
İyi ki varsın her şeye rağmen iyi ki girdin hayatıma son kez içimde kalan her şeyi anlatacağım artık senden geriye içimde bir şey kalmasın diye...
Sen anlasanda anlamasanda ben anlatacağım. Bir ömür yanında olmadığım için üzgünüm zaten istemezsin ama yinede seni bu hale getirdiğim için üzgünüm ama ben de bittim bunu bil isterim,
Defalarca izledim güneşin doğuşunu
Çünkü umudu gördüm battıkça o eşsiz ihtişamıyla yeniden doğuşunda.
Gökyüzünü seyrettim hiç sıkılmadan saatlerce.
Günün her vaktinde denk geldim güzelliğine
Her vakti ayrı bir ders verdi, çözülmesi zor bir sırrı verircesine
Kış günlerinde huzur, yazın umut,
Sabah güç, gece teselli verdi.
Yağdı yağmur,
AŞK olsun sana çocuk!
Hafta sonu okumak için kitaplığımı karıştırırken karşıma 
Deniz Gezmiş çıktı. Aslında okunmayı bekleyen çok kitabım var ama benim amacım hafta sonu için okuyacağım bir kitap bulmaktı. Malum 1 Eylül'de okuma etkinliği başlıyor.
Deniz Gezmiş, kitapların arasında sıkışmış mahsun mahsun bana bakıyordu, 'neden hala beni okumuyorsun?' der gibi. Ne zaman almışım
Kaptan 2-3-4-5[Attila İlhan]
2.
bu geminin yelkenlerine herifin biri paris yazmış
luxembourg garı’nın dirseğindeki çiçekçiyi bileceksin
yeşil muşamba ceketli sarışın küskün kızcağız
en dokunulmaz kızı en temiz fikrimce paris’in
pablo’ya sorarsanız bir taksi şöförüyle yatıyor
pablo!.. ah pablo!.. onunla bir tanışsanız
önüne gelene salamanca’dan bir şeyler
bazı kitaplar gençliğin devrimini yapar. "yeraltindan notlar" benim için akdeniz yollari demektir, "hayyamin rubaileri" ise ormanin kokusu.
nietzsche'nin okuduğum her kitabı derin bir yaşamın nehriydi, sartre / kierkegaard ile varoluşçuluğa, camus ile absürdizme ve ölüme inandım.
tolstoy, kafka ve elbette dostoyevski ile her şeyi büyüttüm. Ama şu kadarcık hayatımda, onların söyledikleriyle daha bir zor yaşadım.
kendime koskoca bir kütüphane kurdum, türlü düşünce kalıplarında yüzdüm, yazdım, çizdim ama hiçbir insanın hayatında yer edin/e/medim.
bunların altına "kibir" örmeksizin her türlü insanla konuştum, dinledim, değiştim. Şimdi mutlak yalnızlık ve iğrenç bir sancıyla birlikteyim
yaşamdan tek gayesi kari kiz kovalamak olan ve paraya tapan erkeklerden olamadım, bu keşmekeş çağda bundan onur duyuyorum.
"birkaç ortak konuyla" tavlanırdım kimine göre, kimine göreyse kalpsizin tekiydim, ben kendimi, kendi köşemde, hiçbir şey olarak tanıdım.
bu dipte ya da zirvede olmak demektir. kierkegaard'ın dediği gibi "melankoli sırdaşımdır." bu yüzden bir süre daha dipteyim, teşekkürler
