Sizin herkesi bir örnek kestiğiniz, yonttuğunuz, biçimlendirdiğiniz hayat tamirhaneleriniz benim tımarhanem oldu. Orda yaşıyorum şimdi. Dünya dönüyormuş, hayat geçiyormuş, insan büyüyormuş, ölüm geliyormuş. Bana ne? Uydurulmuş güzel şarkılarım, kendi kendimle mühim konuşmalarım, taşkın duygularım, sessiz çığlıklarım var benim. Benim başka türlü algılarımdan, yaratıcı sanrılarımdan, inandığım tanrılarımdan kime ne?
Sayfa 17 - KolektifKitabı okudu
Kendimle konuşmalarım, yazılı düşünme :)
İçimde ki çocuk!
Sen çok yaşa emi...
Buyüyen adamlar, seni üzmesin.
"Yaw he he !" deyip geç onları...
Ablam, abimm diye görünen riyakâr insanlardan böyle uzak dur. Onlar seni öldürmek isterler her zaman...
- Halbu ki insan hep kendi işine baksa insanları insanlara kötülemeseler ne güzel olurdu... - -
Bu sebeple ben cehennemde yanmak istemezdim mesela. Onu öyle kabul.edip kendi işime bakardım. Acaba insanlar neden baskalarının işine haddini bilmeden burnunu sokarlar ki .🤔
Hiç anlayamadım. Anlamakta mümkün olmayacak sanırım.
Bu işler bana göre değil..
Kendimle konuşmalarım.
Kimi zaman tüm gözyaşları boğazımda duruyor gibi. Mesela şu an öyle. Bi sıksam kendimi ağlayacağım kolaylıkla. Niye böyle acaba. Üstelik bugün güzel bi gün.
Hayatım boyunca imkânsız mutsuzluklar hazırladım kendime. Balıklarım suda boğuldu, kuşlarım uçarken vuruldu, hayat hep beklemediğim yerden mutsuz etti beni. En kırılmaz yerimden kırıldım. Hayatımı sırf sonunda ışık görüyorum diye yürüye yürüye bitirdiğim bir tünelde geçirdim sanki. Sonunda ışık var diye karanlıkta yürüdüm hayatım boyunca. Kırıldım, parça parça oldum ama kendi parçalarım yine kendi içime döküldü. Aldığım her nefesi bir mutsuzluk böldü. Bütün nefeslerim yarım kaldı. Bütün konuşmalarım başlamadan bitti. Ne zaman üşüsem yağmur yağdı ıslandım, ne zaman ne güzel yağıyor desem durdu yağmur. Beni mutlu eden her şey tek tek bıraktı gitti beni. Her şeyin sonunda, sessiz sakin, tek başıma, kendimle kaldım. Hayatıma giren insanlar avuçlarıma umutlarını bırakıp çekip gittiler, öylece kalakaldım. Ne için umut etsem gerçekleşmediğini kendi gözlerimle izlemek zorunda kaldım. Kimsede berabere bile kalamadım, ben hep yenildim, tek başıma kaldım. Yavaş yavaş eridi hayatım insanların gözlerinin önünde, bakıp güldüler.
Bu aralar kendimle konuşmalarım...
Tez biter mi?
- Biraz daha sürer.
- Tez bitmez demek?
-Belli olmaz.
Ama çoğu gitti, azı kaldı.
Sayfa 1316
