Kendimle savaşmaktan yoruldum. "Yapmam" dediğim ne varsa yaptım, büyük lokma yemedim ama büyük sözlerimin hepsini yuttum. Gitmelerden çok, kelimeler yaktı canımı. Geçmişi düzeltmeye çalıştım, sanki zamanı geri döndürebilirmişim gibi. Kimseden bir şey beklememeyi öğrendiğim gün, işte o zaman özgür olacağım. Akışına bırakmayı bir türlü öğrenemedim. Bana karşı yapılan her hatadan bile kendimi sorumlu tuttum, ama doğrularımı hiç üstüme alınmadım.
"Tüm bunlarla savaşmaktan da yoruldum. En çok da kendimle savaşmaktan yoruldum."
Sayfa 370Kitabı okudu
Kendimle savaşmaktan yoruldum; kendimle güreşmeye enerjimi harcayamayacak kadar düşmanım, önümde yeterince engel var. En yakınımdakileri kendimden uzaklaştıramayacak kadar az arkadaşım var.
Sayfa 331Kitabı okudu
“Ama koşmaktan çok yorulmuştum. Aynı anda hem dünyayla hem de kendimle savaşmaktan, sadece başımı suyun üstünde tutmak için mücadele ederken her şey yolundaymış gibi davranmaktan çok yoruldum.”
Artık savaşmaktan yoruldum. Aslında kendimden yoruldum. Kendimle savaşıp kendimi yıpratmaktan... Artık bir son lazımdı bana... Düşünce yığınların arasından beni çekip alabilecek bir son.
Sayfa 281Kitabı okudu
Kendimle savaşmaktan yoruldum. “Yapmam” dediğim ne varsa yaptım, büyük lokma yemedim ama büyük sözlerimin hepsini yuttum. Gitmelerden çok, kelimeler yaktı canımı. Geçmişi düzeltmeye çalıştım, sanki zamanı geri döndürebilirmişim gibi. Kimseden bir şey beklememeyi öğrendiğim gün, işte o zaman özgür olacağım. Akışına bırakmayı bir türlü öğrenemedim. Bana karşı yapılan her hatadan bile kendimi sorumlu tuttum, ama doğrularımı hiç üstüme alınmadım.
Tek bir kelimeden binlerce anlam çıkardığım günler de oldu, yazılan uzun cümleleri görmezden geldiğim günlerde. İnsanlara inanmaya çalışmaktan yoruldum. İnsanların gündelik hırsları komik geliyor bana, hayatı ciddiye almıyorum. Yaşamlarına bir kez bile dışarıda bakamamış insanların, gerçekten dürüst olabileceğine inanmıyorum. Böyle insanları sevmiyorum, onlar da beni. Her şey karşılıklı...
Kendimle savaşmaktan yoruldum
"Yapmam” dediğim ne varsa yaptım, büyük sözlerimin hepsini yuttum. Gitmelerden çok, kelimeler yaktı canımı. Geçmişi düzeltmeye çalıştım, sanki zamanı geri döndürebilirmişim gibi. Kimseden bir şey beklememeyi öğrendiğim gün, işte o zaman özgür olacağım. Akışına bırakmayı bir türlü öğrenemedim. Bana karşı yapılan her hatadan bile kendimi sorumlu tuttum, ama doğrularımı hiç üstüme alınmadım.
Tek bir kelimeden binlerce anlam çıkardığım günler de oldu, yazılan uzun cümleleri görmezden geldiğim günlerde. İnsanlara inanmaya çalışmaktan yoruldum. İnsanların gündelik hırsları komik geliyor bana, hayatı ciddiye almıyorum. Yaşamlarına bir kez bile dışarıdan bakamamış insanların, gerçekten dürüst olabileceğine inanmıyorum..