Zaman zaman bana boş boş tavanı izletti, hayatımı sorgulattırdı. Yok yaa bu kadar değildir insan insana bunu yapmaz dedim. İnanmadım. Sonra doğu Türkistan geldi aklıma. Tam da bu kadar dedim kendime. Ne eksik ne fazla. Bir insanın bir insana yaptığını kimse yapamazdı. İyilikse iyilik, kötülükse kötülük. Tüylerim diken diken okudum. Bırakamadım, bazen kontrollü bırakmam gerektiğini söyledim kendime, az daha okusam ağlardım çünkü. Bu kitabı bu yaşıma kadar okumayıp hassasiyetimi dizginlediğim için kızdım kendime. Yapmamalıydım, yapmamalıydık. Okumakta hayat var, hayatlar var. Şahit olamıyosak bazı acılara, hayalini kuruyoruzz. Okuyun, okutturun.
