Ahmed Arif'in içinde sıkışıp kaldığı zaman ve mekandan azami düzeyde(olabildiğince) bağımsız sadece Leylâ'da var olduğu anlar şimdi hepimizi onulmaz bir sevinin ortasında kalbi kırık bıraktı...
.
.
.
"Özledim diyebiliyorum ya, yeter bana. Evet ÖZLEDİM SENİ. Hastalıklar, musibetler, uzak kalsınlar sana. Yerine, ne çekeceksen ben çekeyim. Yerine, ne belâ bulacaksa beni bulsun. Kadalar beni alsın. Kurban başan. Başan dönüm. Kadan alım. Cümle dünyalıkları senin ayağının dırnağına kurban ederem. Bir havan, bir tutumun var ki âb-ı hayata bile değişmem. Yiğit, rahat, dobrasın. Beni hiç kırmadın. Umut, yaşama sebebi, zulme dayatma yetisi oldun bana. SENSİZ EDEMEM. Bunu bir eksiklik sayanlar olabilir. Takmam kimseyi. Sensiz edemiyorsam bu bana ancak yücelik, haysiyet verir. Dünyaya geldiğime pişman değilem! Seni tanıdım çünkü. İnsanların yarıdan çoğunun beyinleri, oraları çalınmışsa dünyamız-o güzelim aklımıza zarar- puştluklarla doluysa koymaz bu bana. Çünkü sen varsın. Sen tek başına, cihanın bütün haksız, canavarca düzenine karşı beni ayakta tutabiliyorsun. Benim soyumdan insanların yaşadığı müddetçe, Kenya'dan Kamçatka'ya sen yaşanacaksın. Bana senin adını ölmezleştirmek düşer. İşim bu benim. Sense ölmezliğe bile gülümseyecek kadar benzersiz ve yücesin. Canının her milimetre karesine varıncaya, bir canlı imgeni gökyüzlerinde gezdirmek geçer içimden.
Senden yana hiçbir zulüm beni yıkmaz, inan canım.
Gözlerinden, ellerinden, öperim.
Kulun-kölen
Allen Ginsberg 
Uluma ve Öteki Şiirler kitabında. O, batı uygarlığının bugünlerini kimlerin kanı üzerinde bina ettiğinin farkında olanlardan yalnızca biriydi.
Yol Bilenler de Allen Gingsberg'ten yıllar sonra o kanlı kitaplıktaki kitaplardan birinin 
Wade Davis eliyle okura servis edilenlerden belki de en
