Kitap okumayı o kadar özlemişim ki! Tabii ki çok hızlı olmasa ve uzun sürse de kitap okuyordum ama İçimdeki Müzik tam anlamıyla eski günlerdeki gibi okuduğumu hissettirdi. Elimde günlerce sürünmedi, sadece birkaç kez okumak için sayfaları karıştırdım ve bitmişti.
Kitaba bu kadar geç kaldığıma gerçekten inanamıyorum. İlk çıktığı zamanlarda da ses getirmişti, hatırlıyorum ancak fazla popüler şeylere karşı alerjim var benim. Uzaklaşıyorum hemen, ne yapalım? Geç olsun da güç olmasın.
Melody kesinlikle en sevdiğim, içimi en burkan ama kalbimi de sımsıcak eden karakterler arasına girdi. Konusu, olayların işleyişi, bunları Melody'nin bakış açısından okumamız harikaydı.
Melody özel bir çocuk. 11 yaşında ve konuşamıyor, yürüyemiyor, kendi başına yemek bile yiyemiyor. Tek istediği konuşabilmek. Öyle ki komşuları ve ona bakımında yardım eden Bayan V "Yürümek mi isterdin konuşmak mı?" diye sorduğunda tereddüt etmeden konuşmak istediğini 'belirtiyor'. Tekerlekli sandalyesinin önünde bulunan, sadece baş parmağı ile hazırlanan kelimelere dokunarak kendini ifade edebildiği konuşma tahtası sayesinde...
Sadece 11 yaşında olsa bile çocukların ne kadar acımasız olabileceğini, buna rağmen çocuk işte deyip geçemeyeceğimiz kocaman ve eğitimli insanların da ne kadar sığ bir bakış açısına sahip olabileceğini okudum aslında.
Kitap hiç beklemediğim bir yola girip gerçekten beklemediğim bir şekilde de son buldu. Çok güzeldi, ne diyebilirim ki? Yazarın bende bulunan diğer kitabı Karmaşık'ı da yakında okumak istiyorum.