Bülbülü Öldürmek’i okurken o çocuksu, yalın dili; kitabın ortalarındaki mahkeme sahnesine gelmesiyle bambaşka bir duruma bürünmesini hayranlıkla okumuştum. Okurken farklı bir bölüme bürünen kitapları seviyorum.
Pal Sokağı Çocukları’nda da tam olarak böyle oldu işte. Yalnız kitabın son 30 sayfasında ortaya çıktı bu durum. Çocuk masumiyeti diye bir bahis var ve biz büyüdükçe bunu kaybettik, derin düşüncelere gark etti beni bu durum. Çocukluğumu özlediğimin farkına vardım, tek derdimin boş arsamda top koşturup,misket oynayıp tek acımın dizlerimdeki yara izlerinin olduğu zamanları. Keşke hep çocuk kalsaydım..
Ah Nemecsek, neden böyle oldu ki. Üzdün çünkü vatanı gibi sevdiğin arsanı göremedin; sevindirdin mabedine tuğlaların örüldüğü inşaatı görmeyeceksin. Bunca çaba böyle mi sonlanacaktı hıı?
Zengin-fakir ayrımını, sınıfsal farkı nasıl da yüzümüze yüzümüze vurdun öyle. İçeride son saatlerini yaşayan bir çocuk ve tek derdi belki 1 defa giyeceği takım elbisesinin yetişmesi olan,bol sıfırlı hesabı olan ama karekteri,empatisi sıfır olan bir burjuva. Nemecsek umurunda neden olsun ki!
