— “Uyansam da ablacağım,” demişti Seydiye, “evimizin avlusunda bulsam kendimi. Korkunç bir rüyadan kalkmış olsam, avlu çakıllarını kova kova suyla yıkayıp süpürsem.” Bunu demiştir bana, son nefesinde. Unutmak, bize artık ne uykuda, ne uyanmada, yok. Ölümde olur belki. Ben kendimi anlatayım. Anamı babamı gerdiler duvara. Sonra bana her bir şeyi onların gözü önünde yaptılar, üç Sırp hayvanı. Nedir hayvan demek, yanlıştır. Hayvanların günahı üstümde kalır. Kocamış babam ağlar oldu. Anam olduğunca bayıldı. Keşke ölseydiler, daha sevinirdim.