Cemal Süreya
Senin çelme taktığın yerden başlıyorum hayata. Varsın yara içinde kalsın dizlerim; yüreğim kadar acımaz nasıl olsa.
Şems-i Tebrizi
Düzenim bozulur,
Hayatımın altı üstüne gelir diye endişe etme.
Bilmiyorum, bunca acının arasından,
Nasıl olur da sıyrılıp giderim.
Ama deniyorum mutlu olmayı,
Ve hissediyorum yaşadığımı.
Damarlarımdaki her zerre kanın,
Nereye ve kime ait olduğunu.
İşte öyle diken gibi saplanınca her acı,
Farkına varıyorum yaşadığımın.
Bir gün bulur muyum mutluluğu?
Ölümden önce yani,
Ve senden sonra elbet.
Olur da seni bulursam eğer,
Ki oluru yok bunun, elbet bulurum seni.
İşte o zaman mutluluğu anlat bana,
Acıları beraber yaşarız bu kez,
Mutluluklar beraber yaşanır zaten.
Ve hiç bilmiyorum, bir insan,
Şu koca dünyada nasıl yalnız yaşar.
Ama boş ver sen bunları, artık gel.
Çünkü dinmeyen acılar değil,
Beraber yaşanacak mutluluklar sakladım,
Sana ben.
Ahmet Ekinci
Şu ilk cümle ile ilgili siz ne düşünürsünüz ? Sizce isyan mıdır?
Ve bizi yan yana yazmayan şu kadere de
kirgınım, asla karşılaştırmayan tesadüflere,
birlikte uyanamamıza izin vermeyen günlere...
İçimde kanayan bir yara olarak kalmana sebep
olan herşeye..
Kirgınım işte.
Varsin eller gönül yarası kapanır sansın...
( Kime ait bilmiyorum .)
