Bir gün içinde, ne çok şey yaşıyor insan; bir anı bir anını tutmuyor. Sabah mutlulukla uyanıp, gece yarısı kendini gözyaşlarıyla boğuşurken bulabiliyor. Ne kadar tuhaf, insanlar bizi mutlu ederken bile ağlatabiliyor. Peki kime güvenelim? Kime sığınalım? Hayatımız boyunca kaçacak mıyız? Peki nereye kaçacağız? Sanki kimimiz var ki... Herkes cephe almış, bizi bir yerimizden vurup öldürme derdinde. En çokta kalpten vuruluyoruz. Kalpte kemik olmamasına rağmen en çok orası kırılıp dökülüyor. Ve sonra "Her şeyi, herkesi Allah'a havale ediyoruz"...
A.U