Deprem ertesi.. Kime ne dediğimiz de önemli..
../hissedilmemiş her sözcük, bu büyük travmayı yaşayan insanlarımızın acılarını ‘şeyleştiren’ her yaklaşım incitici olabilirdi..
Sayfa 82 - Timaş/ pdfKitabı okudu
Deliriyordum, büyüklük hezeyanına kapılmıştım, fakat neşeli, zinde ve hatta mutluydum, ilginç ve orijinal biriydim. Şimdi daha makulüm ve daha sağlıklıyım, fakat herkes gibiyim: Vasatım, sıkıcı geliyor yaşamak... Ah, ne büyük gaddarlık ettiniz bana! Halüsinasyonlar görüyordum, ama kime zararı vardı bunun? Soruyorum, kime?
Evin evim, yüreğin yüreğim,
bedenim bedenin, senin şu cismim.
Ruhum ve bedenim alabildiğin kadar senin, alamadığın hiç kimsenin, yani benim.
Ben bana yeterim senin yetmediğin yerde,
onarırım kendi ellerimle kalbimi, kendi ellerimle severim kendi yüreğimi.
Kendime sultan kendime tebaa olurum, sen efendim olmazsan kendime köle olurum.
Kölelik yoksa defterinde kendime efendi, yine ben olurum.
Kime ne zararım var, hem âşıkım hem maşukum yine ben’im. Dişisi de erkeği de aynı çanakta yaprak veren çiçeğim.
Sayfa 65
Bırakın beni ey hakikatler! Yürümek istiyorum. Cennetlerin olduğu yere doğru. Ne açıkları, ne açları, ne beni kızına münasip görmeyen zengin tüccarı, hiçbir şeyi düşünmeyeceğim. Dertlerimden kime ne?
Asra Bedel Günler, İnsanlığa Küsmüş Bulutlar...
Kaderin bir cilvesi midir bilemiyorum ama ne zaman 
Cengiz Aytmatov kitapları okusam, hava hep yağmurlu ve kasvetli olur. Bu yağmurlu havalar, içi hüzün dolu kitaplara da pek çok yakışır. Hemen her kitabında yüreklerimize göz yaşlarımızı akıtırken, yeryüzüne de gökten damla damla hüzün yağar. Artık ne zaman yazarın veya eserlerinin adını duysam, gözümde
