Ne yapmak istediğini bilmiyorsan, ne yapmamak istediğini düşün!" demeye çalıştım kendime uzun yıllar boyunca. Böylece ihtimalleri eleyerek bir ideal, bir amaç bulabilirdim. Hatta hayatın ne anlama geldiğini bulur, sözlüklere geçmesini sağlardım.
“Çünkü insanı tanıyorum.Çünkü kendimi tanıyorum.Canı öyle çektiği için duaları değiştirecek her dinden kuşaklar tanıyorum.İnsan dokunduğu her şeyi kirletmiştir bugüne kadar.Dinin kendini bundan koruması o kadar uzak bir ihtimal ki! Bu yüzden sadece mucizeleri kabul ederim.Çünkü mucize bana daha temiz geliyor.”
Daha gidecek bir yer kaldı mı? Daha yol var mı? Asfalt biteli çok oldu, toprak yoldan patikaya geçeli de yıllar oluyor. Gidecek bir yol kaldı mı?
Bundan daha acı verecek olanı, kol ve bacaklarımın dört ayrı ata bağlanıp birinin havaya ateş etmesi mi?