Sonra fark ettim, acı bir tebessümle... sokakların karartısı değil, ruhumuzun çektiği acı yüklü ıstıraptı bizi, yatağın yorgun tenhasına yiten! Bir bahane gibiydi yaşantımız, öfkemiz, nefretimiz... kırıcı bir hamle bulacaktı, silinecek, ezilecek tenimizi.