Bir duygu avcısıdır şair. Aralık kapılardan, kirpik uçlarından, çatı pervazlarından, kimi gün bir ince mavi, kimi gün güz rengi bir hüzünle süzülen ayrıntıları, göğsündeki görünmez kuyulara doldurur bir bir. Bir görme ustasıdır o.
Ben rüzgâr değilim, dokunmam çiçeklere
Ben kara parmaklı insan değilim
Kirpik uçlarımdan kayar yıldızlar
Bilemezsin, hayal akşamlarında
Renklerini kuşatan
Damıtılmış gözyaşıdır ömrümün
Söyle bana hindiba
Ben rüzgar değilim, dokunmam çiçeklere
Ben kara parmaklı insan değilim
Kirpik uçlarımdan kayar yıldızlar
Bilemezsin, hayal akşamlarında renklerini kuşatan
Damıtılmış gözyaşıdır ömrümün
Ben boşluğa üfleyen cellat değilim
Kara yele verdim ayaklarımı
Söyle bana, eceli kim tutar perçeminden
Hangi ölü bilmez nereye gittiğini
Sen miydin o mahpare, o
Ben rüzgâr değilim, dokunmam çiçeklere
Ben kara parmaklı insan değilim
Kirpik uçlarımdan kayar yıldızlar
Bilemezsin, hayal akşamlarında
Renklerini kuşatan
Damıtılmış gözyaşıdır ömrümün
Anılar Söz Dinlemiyor
Ölülerimizi özledim
Söylesem suç olur mu?
Saysam birer birer, ansam
Adlarını, yaşlarını, sonlarını...
Başlangıçlar bulunur um?
Anılar söz dinlemiyor, anılar
Korkunun kol gezdiği
O yalnızlık saatlerinde
Sıralı kirpik gibi diziliyorlar
Gözlerimin çevresinde .
Susmak... tıkalı bacalarda
Sıkışmış duman, göğüsmün gizlisinde.
Akıl yüreğinden utana utana
-Yaşasa bile insan -
Yaşamanın bir anlamı kalır mı?
Sayfa 10 - Kırmızı Kedi Yayınevi. Bütün şiirleri -1
Uyandım.
Yaşadığıma bir daha şükrettim.
Birazdan kalkacaksın.
Odan can bulacak.
Eşyalar kirpik kirpik uyanacak.
Aynan bayram yeri.
Su değil parmakların akacak musluktan.
Terlikler ayaklanacak.
Giyindiğin her şey teninle sarhoş.
Pencere, korunun rüzgârıyla öpecek ensenden.
Işık, ışığa karışacak.
Ben, bütün bunların ortasında, titreyerek bakacağım sana.
İnsan nasıl ağlamaz bu büyük masala.
Günaydın, beni doğuran sabah.
Kirpik uçlarında biriken yağmur damlası olmak isterdim sadece bir göz kırpma anında gözlerinin önünden kayıp gideceğimi anlasın diye tüm benliğini bir yağmur damlasına sığdırmaya razıydım...
Anılar söz dinlemiyor, anılar
Korkunun kol gezdiği
O yalnızlık saatlerinde;
Sıralı kirpik gibi diziliyorlar
Gözlerimin çevresinde.
Kirpik diplerimi yakan gözyaşları oradaydı ama artık parlamıyordu, akmak için gözlerimi sızlatmıyordu.
Sayfa 313Kitabı okudu
Babasının sesine baktı çocuk. Babam, dedi
Korkuyu neden bu kadar çok seviyor ki?
Dünya kirpik kirpik çiçek açarken
Babam neden bu kadar siyah.
Eşik, gölge, kirpik... Aşktı hepsi de.
Sayfa 133Kitabı okudu
Yeniden renklere aldanamam diye fısıldadım kirpik diplerim sızlarken. Sindiğim yerde leke olmaya mecburken, bir rengin daha katili olamam. Omuzlarım ağrıyordu. Sahte bir kanatla uçamam. Acı beni terk etmeyecekti.
Sayfa 86Kitabı okuyor
Uyandım. Yaşadığıma bir daha şükrettim. Birazdan kalkacaksın. Odan can bulacak. Eşyalar kirpik kirpik uyanacak. Aynan bayram yeri. Su değil parmakların akacak musluktan. Terlikler ayaklanacak. Giyindiğin her şey teninle sarhoş. Pencere, korunun rüzgarıyla öpecek ensenden. Işık, ışığa karışacak. Ben, bütün bunların ortasında, titreyerek bakacağım sana. İnsan nasıl ağlamaz bu büyük masala. Günaydın, beni doğuran sabah.
Sayfa 19Kitabı okudu
