Ben rüzgâr değilim, dokunmam çiçeklere
Ben kara parmaklı insan değilim!
Kirpik uçlarımdan kayar yıldızlar
Bilemezsin, hayal akşamlarında
Renklerini kuşatan
Damıtılmış gözyaşıdır ömrümün.
Ben boşluğa üfleyen cellat değilim!
Karayele verdim ayaklarımı
Söyle bana, eceli kim tutar perçeminden
Hangi ölü bilmez nereye gittiğini
Sen miydin o mehpâre, o memnû, o dilruba
Söyle bana hindiba
Sen nasıl bu kadar bulut gülmesi
Sen nasıl bu kadar bıldırcın sesi
Sen nasıl bu kadar pencere önü
Sen nasıl bu kadar gök gürlemesi
Ben kaptan değilim, anlamam gemileri
Gizli bir ummanın gelgitlerinden
İniltiler vurur sahillerime
Deniz feneri değilim...
(...)
Aşk şarkısı söylemek aslında tâ içimden
Ne kaş ne göz ne kirpik hepsi birer vesile
Ama bilmem nedendir muradım bile bile
Kendini aratıyor bir kadının peşinden