"O kadar içten gülüyordun ki, içini kıskandım. İçin olmak istedim.
Gülüşünden öpüyorum..."🧡
Ve ben en büyük hatayı benim olmayan bir şeyi benim olan her şeyden daha çok kıskanarak yaptım. Bana ait değil ama kıskanıyorum neden mi bilmiyorum. Bize ait olmayan şeyleri elimizde kilerden daha çok kıskandığımız döneme ne ad verilir bilmiyorum ama çok sık yaşıyorum bunu. Kıskançlık krizin tuttu zaman kıskandım kişinin kafasını alıp duvara sürtmek istiyorum. Sonra kıvılcım çıkarmak istiyorum ve sonra acıdı diye öpmek istiyorum. En kötüsü de hiçbir zaman kıskanmaya caksın beni. Ellerimi tutmanı isterdim ellerimi ellerinin tersiyle etmeni değil sana sunduğum sevginin değerini bilmeni isterdim içimdeki seni bitirene kadar uğraşmana değil. Umarım kendine bir gün bir vicdan edinirsin. Elini kalbinin üzerine koyduğunda gerçekleri hissedebilirsin. farkında olmadığını ne varsa sana fark ettirecek... Seni gerçekten seven kalbi görmezden gelip her gün parçalara ayırdığında içini sızlatan bilecek. Umarım bir gün bir yüreğe sahip olduğunun farkına varırsın. Seviyorum dediğin zaman için rahatlığı ile ağzından bu cümle çıkarabilecek bir yüreğin olur umarım sevdiğin için mücadele edebilecek duygularının aynısı olan bir yürek sahibi olursun. Ve artık bir gün kalbin olur olur da anlarsın kırılan kalbini taşıdığı acıyı. En büyük temennim ayrılığı tatmış bir kalbin sızısının insana verdiği o acıyı yaşamayan dır bir gün. En büyük isteğim umarım bir gün insanlığın olur ki fark edersin insanları düşürdüğün durumu. Canımın nasıl acıdığını bilseydi belki insan olmayı denerdi.🌿🌼
"Dini bütün bir Müslümanım, demiştim. Öyleyim. Fakat Hristiyanlarda bir tek şeyi kıskandım: Kadına verilen itibar ve kıymeti!"
Sayfa 45 - Pozitif YayıncılıkKitabı okudu
Yalnızlık kıskanılır mı? Kıskandım!
“Yalnız kaldım. Kalabildim! Altı milyarın arasına doğdum. Ve hiçbirine çarpmadan geçtim aralarından…”
Sayfa 251 - Doğan KitapKitabı okudu
Ekmek, Şarap, Sen ve Ben
Ekmek şarap sen ve ben
bir de sabahın dördü
dışarda kar
odamız ılık
gözlerin ılık ılık damlarken boş kadehe
anlattın bana ağzı sarımsak kokan bir oğlanla yattığını
aşkı tattığını, karım dediğini ve aldattığını
kıskandım Gogen’i Tahitilim
terlemiş vücudunu silerken
cüzzam mikrobunu ve yaktığı kulübesini
saçların bağlamıştı ellerimi muz
Geçende bir mezar gördüm. Yekpâre bir mezar kapağı. Küçücük! Belli ki altında bir çocuk yatıyor. Nasıl, bilsen, gidip kucaklamak, öpmek geldi içimden. Oturdum, okşadım, sevdim taşı. Belli, yapan adam aşk ü şevk ile çalışıp yapmış, kendinden çok şey katmış taşa. Kim bilir hangi sevilerle vardı o ustalığa. Öyle bir yalnızlığı var ki Leyla, binlerce mezarın içinde, irili ufaklı, çiçekli, parmaklıklı mezarların arasında, “ben buradayım” diyor adeta. Bir ara çalarlar diye korktum da! Ha, baktım yanımda bir köylü türedi, merhabalaştık, mezara tutulduğumu hissetmiş olacak; “çocuk” dedi. “Ne kadar çok seviyormuş yahu” dedi. Seven kim? Babası mı, anası mı, taşçı ustası mı anlayamadım. Ama o güzellik köylüyü de çarpmıştı. Bense anlamaz sanmıştım! Kimse bunu yapan, büyük bir hayat yaşamış bence. Kıskandım onu. Edison’u, Bedrettin’i, Spartaküs’ü kıskandığım gibi kıskandım. Yüzde yüz yaşamak dediğim bu, canım… Tabii kıskandığım, onların ne eserleri ne de kendileri! Klasik deyimle, ruhlarını kıskanıyorum. Yaşamaya, haysiyetli bir anlam kazandıran çabalarını…
Sayfa 105 - Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları
