“Göğe Bakma Durağı” ile son zamanlarda popülerleşen Turgut Uyar’ı ben, “Uzak Kaderler İçin” şiiri ile tanımıştım. Ne zamandı bilmiyorum, şiiri okuduğumda kalbimin odacıklarına su doluyormuşçasına bir sancıyla sarsılıp, denizden uzak boğulduğumu anladım. Bu adam, sanki ta yıllar öncesinden, benim duygularımla, benim düşüncelerimle, benim yaralarımla bir erkek bedeninde dünyaya gelmiş ve sonra bu dizeleri yazmıştı. İyi ki yazmıştı çünkü ben O’nun kadar başarılı olamadım hiç şiir konusunda. Şiirlerini okurken sıkılıp bunalıp, of çekip, saçmalık olarak algılayabileceğiniz satırlar var ise -ki bu kitap hakkında olumsuz onlarca yazı var- siz Turgut Uyar’ın düşüncelerine ve yaralarına sahip değilsiniz demektir. O halde, karalamadan önce yaralarımızı tanıyıp sonra karar verelim. Şiir, duygunun tek sığınağıdır bana göre. Romanlara, denemelere, öykülere sığdıramayacağınız her şeyi dört satıra sığdırabilir, dünyanın yükünü taşıdığınızı mısralarınızda aktarabilirsiniz. Benim, Turgut Uyar şiirlerini birbirinden ayırmam ona ihanet olsa da ben en çok; Kavşakta, Acıyor, Bir Şeyle Mukayyetiz Serbest Değiliz Efendim, Kıştan Kalan Soğukluk, Hiçsizliğe ve Kan Uyku şiirlerini sevdim.
Tavsiye ederim ama dediğim gibi yaralarınızı tanımadan şiire ilişmeyin.
Mutsuzluktan söz etmek istiyorum
Dikey ve yatay mutsuzluktan
Mükemmel mutsuzluğundan insansoyunun
Sevgim acıyor.
1902 Doğumlular
1800’lü yılların sonları – 1900’lü yılların başlarında ergenliğinin henüz ilkbaharında , hayatı daha yeni yeni anlamlandırmaya başladığı o anlarda – geç dönem çocukluk/erken dönem ergenlik coşkusuyla içindeki o körpecik enerjiyi sınırsızca boşaltarak hayatı en saf haliyle yaşamak yerine, savaşlar ve sefalet içinde
