Muhteşem bir kitap okuduğunuzda bunu nasıl mı anlarsınız? İçinizde, yazarın diğer kitaplarını hemen okuma konusunda dayanılmaz bir istek duyarak. Bana bu hissi çok güçlü bir şekilde veren iki kitap Manguel'in Okumanın Tarihi ile Salah Birsel'in Kurutulmuş Felsefe Bahçesi olmuştu.
Etkileri her yeri ve her zamanı kuşatan Allah dostu insanlar ve Allah dostu kitaplar da bu ihtişama fazlasıyla sahiptirler. Abdülkâdir Geylâni'nin çağları aşan tasarrufunun harfe, kelimeye bürünmüş hâli olan el-Fethu'r-Rabbani'si, tabii ki İhya ve İmam Rabbani'nin Mektubat'ı. Mesnevi'yi burada saymak, onu kategorize etmenin yanlışlığından korur mu beni bilemiyorum. Bediüzzaman'ın neredeyse yüz yıldır etkisi genişleye genişleye dünyayı saran Risaleler'i de bu zincirin son halkalarından.
Seçiyorsun kitaplarla dolu raftan bir kitap. Alıyorsun eline ve önce hissediyorsun kitabı. Sonra karar veriyorsun okumaya. Okumaya başladıkça birbirinden farklı kitap karakterlerine alışıyorsun. Sanki onlarla berabermiş gibi. Karakterlerin birbirinden farklı duyguları içerisinde yaşıyoruz. Onlar ne hissedirse bizde onları hissediyoruz. Acılarını,heyecanlarını,mutlu ve mutsuz olduğu anları,korkularını,hüzünlendiklerini... Ben kitap okumayı çok seviyorum. Okudukça daha da çok okuma isteği geliyor. Her karakterinin ayrı bir yeri oluyor. Aslında bu yaşadıklarımız onlarla güzel duygular diyebilirim. Bir nevi aslında empati yapıyoruz. Okudukça betimlemeler oluyor ve gözümüzün içinde her şey canlanıyor. Harika bir duygu bu. İnşallah bir gün kitap okumayan insanlarda kitap okuma alışkanlığını edinirler ve bu güzel duyguları yaşarlar.
