her eserin kendine ait bir hayatı vardır. eser tamamlandığı, somut bir biçim aldığı andan itibaren, yazarından ve dünyadan bağımsız bu özel hayatını kendisi yaşar. 4:48 psikoz, bu açıdan farklı, tartışılır bir yerde duruyor; Sarah Kane'in onun vasıtasıyla geçtiği yeni hayatı gibi.. bir edebiyat metnini okuduktan sonra, o metni okumadan önceki kişi değiliz hiçbirimiz. Sarah Kane sadece kendini değil, bizi de yeni bir hayata bırakıyor, aynı zamanda "intihar notu" olma özelliği taşıyan bu edebiyat metni ile. artık Kane'in acısına duyarsız kalmış olduğumuz ve bunu değiştiremeyeceğimiz bir dünyada yeni bir yaşama başlamak durumundayız, Kane'i onunla aynı dünyada yaşarken hiç tanımamış, okumamış olsak da.. Kane'in, oyununda elimizle dokunabileceğimiz hissini verecek bir gerçeklik, çarpıcılıkla anlattığı acı her yerde, bu dünyada, ve aramızda yaşıyor. kimliklerini bilmediğimiz, ama aramızda yaşadıklarını bildiğimiz nice Sarah'lar gibi...
“Yirmi sekiz yaşında, tahminen yüz elli kadar anti-depresan ve gene tahminen elli kadar uyku hapı alarak intihar etti. Hastaneye kaldırıldı. 2 gün sonra kendine geldi. Komadan çıktığı gece saat ikide kendini sessiz sedasız hastanenin bok götüren tuvaletinde aynı derece bok götüren tuvalet kapısına ayakkabı bağcıklarıyla astı.”
